Ludzie potrafią latać recenzja

Książka ta jest zbiorem dziesięciu krótkich, ale ciekawych opowiadań. Każde z nich ma na celu rozśmieszenie czytelnika, wychwycenie morału oraz wywołanie refleksji. Niby każde z tych opowiadań jest inne, ale tematy, jakie najczęściej są w nich poruszane to podejrzenie zdrady, miłość, zaufanie oraz zwykły, najzwyklejszy pech. Tak jak to bywa w każdym zbiorze jedne historie są lepsze, czyli takie, które wchodzą w głowę i nie chcą z niej wyjść, a inne ciut mniej ciekawe. Autorzy mieli moim zdaniem niełatwe zadanie, stworzenie takiego opowiadania, które rozśmieszy, a jednocześnie wywoła refleksję. Znajdziemy w tej antologii takie opowiadania jak o mężczyźnie śledzącym i podejrzewającym swoją kobietę o zdradę, kobietę podejrzliwą i porównującą dotychczasowy związek z poprzednim, dwie byłe przyjaciółki, które po latach znów się spotykają i rozdrapują stare rany czy opowiadanie o panu Macieju Hazardkiewiczu sprytnym i przebiegłym człowieku. Te opowiadania utkwiły w mojej głowie najbardziej. Jest to książka, która nie wymaga wielkiego skupienia a język używany przez autorów jest zrozumiały. Natomiast styl pisania lekki i muszę przyznać, że bardzo przyjemnie mi się czytało. Nie raz uśmiech gościł na mojej twarzy, książka spełniła swoje zadanie w 100%. Żyjemy w świecie, gdzie wszyscy wszędzie się spieszą, a uśmiech na twarzach, u niektórych ludzi, gości bardzo rzadko. To właśnie takim osobom, jak i wszystkim mogę tę książkę polecić.