Dziedzictwo zbrodni recenzja

Dzieciństwo Dominika skończyło się w wieku trzynastu lat. Ojciec, Grzegorz, postanowił zrezygnować z opiekunki i pokazać synowi czym naprawdę się zajmuje. Od tego dnia razem prowadzą intratny biznes płatnych zabójców. Mimo wieloletniego doświadczenia popełniają błąd przy zleceniu zlikwidowania czteroosobowej rodziny Grabowskich. Myśliwym umyka "sarenka", pod postacią dwudziestoletniej Marysi. W tym starciu to Grzegorz jest ranny, a Dominik postanawia naprawić błąd. Jednak niepowodzenia się piętrzą, a zlecenie coraz bardziej się komplikuje.

Nie chciałam się powtarzać w swoich opiniach dotyczących powieści tego autora, ale może dla kogoś będzie to pierwsze spotkanie z twórczością pisarza i taka informacja okaże się przydatna.
Dla mnie nazwisko autora jest gwarantem doskonałej przygody literackiej.

Najnowsze dzieło Adriana Bednarka to pełna napięcia, elektryzująca powieść wielogatunkowa, jakby thriller psychologiczny z silnie zaznaczonym wątkiem sensacyjnym. Fani jego twórczości będą ukontentowani. Powieści zyskują ich coraz szersze grono i nic dziwnego, bo na sukces wpływa kilka czynników. Przede wszystkim styl. Tą historią autor po raz kolejny udowadnia, że posiada lekki, niewymuszony styl dzięki czemu książkę czyta się gładko i szybko.
Dialogi cechuje niezwykły realizm. Autor ożywia je, sprawia, że czytelnik ma przeświadczenie, że uczestniczy w wydarzeniach. Język w nich jest potoczny, wręcz "podwórkowy", w dobrym tego słowa znaczeniu.
Kolejnym atutem jest narracja. W niektórych powieściach autor używa pierwszoosobowej, a innych, jak tej, trzecio- i w obu wypada świetnie. Mimo trzecioosobowej perspektywy przedstawiania wydarzeń, wcale nie ujmuje to doskonałemu ukazaniu emocji bohaterów.
Autor wprowadza bardzo wyraziste postacie, inteligentne, silne psychiczne, przechodzące przez kolejne fazy rozwoju. Same rysy psychologiczne są głębokie i wielowymiarowe.
Kolejnym atutem jest tempo i sposób budowania napięcia. Jest to sinusoida zwrotów akcji z miarowym tempem. Na tyle szybkim by trzymać w napięciu oraz na tyle spokojnym, by dogłębnie zanurzyć się w umyśle psychopaty.
No i najważniejsze - niesamowita inwencja! Skąd autor czerpie pomysły? Nie wiem, ale niewątpliwie jest prawdziwą skarbnicą i studnią wyobraźni.
W efekcie czytelnik otrzymuje doskonały thriller, wzbudzający całe spektrum emocji.


Powieść należy do tych nieodkładalnych. Paradoks polega na tym, że nie sposób przerwać czytania, póki nie dojdzie się do ostatniej strony, nawet jeśli to skutkuje zarwaną nocą, a jednocześnie żałuje się, że jest objętościowo taka, że wystarczy tylko jedna noc na skończenie jej.
Z pewnością sięgnę po inne powieści autora... Tylko co wtedy napiszę w opiniach, skoro teraz wylałam cały kubeł pochwał?!?