Aż do śmierci recenzja

Ta książka to głos oddany kobietom, które głosu nigdy nie miały. Aż do śmierci to historia 8 kobiet. Kobiet, w których codziennie życie wplecione były krzyki, awantury, wyzwiska a nawet pobicia. Miłość nie wyglądała jak z bajki. Zamiast rycerza na białym koniu był oprawca z nożem. W ich domu miłość, ciepło czy poczucie bezpieczeństwa była obca. Nie doświadczyły tego od najbliższej osoby.

Każda z bohaterek latami trwała przy oprawcy. Często nie chciały bądź nie potrafiły przerwać tej gehenny. Nie otrzymywały od nikogo pomocy. Może o nią nie prosiły. Może nikt nie usłyszał ich cichego proszenia o pomoc. Przecież oprawca był miły, dzień dobry na klatce mówił. A, że było słychać krzyki. Ot widocznie ma porywczy charakter.

Jednak pewnego dnia doszły do przysłowiowej ściany. Ściany, która na zawsze zmieniła ich życie. Ból, cierpienie i przemoc zamieniły na więzienną prycze i współwięźniarki. Jak same mówią, żałują tylko jednego, że w porę nie przerwały łańcucha w którym tkwiły.

Autorka w swojej książce porusza bardzo ważny temat jakim jest przemoc domowa. Nie jest to temat łatwy, ale o trudnych sprawach powinno się mówić. Właśnie one kształtują nasze poglądy na otaczającą nas rzeczywistość. Statystyki przerażają, co roku ofiarą przemocy pada prawie 100 tysięcy osób.

Książkę czyta się bardzo dobrze. Wielokrotnie czułam złość dlaczego musiało dojść do takiej tragedii? Gdzie były te wszystkie instytucje, które pomagają osobom, które doświadczają przemocy. Tyle kampanii społecznych a temat przemocy domowej jest wciąż tematem tabu.

Jedyny minus jaki zauważyłam podczas czytania to lekki chaos. Według mnie lepiej gdyby każda z historii była oddzielnym rozdziałem. A tak mamy zlepek słów bohaterek, które są tak podobne, że zlewają się w jedną całość. Momentami trudno było się połapać kto jest bohaterką danej historii.

Oprócz opowieści kobiet w książce znajdziemy też wywiady z osobami, które na co dzień stykają się z ofiarami przemocy. Dzięki temu czytelnik doświadcza spojrzenia na sprawę z nie co innej perspektywy. Po przeczytaniu tej pozycji naszła mnie taka refleksja: Dlaczego ten problem mimo zaangażowania wielu instytucji nadal istnieje? Czy na pewno robimy wystarczająco dużo aby przerwać gehennę 100 tysięcy osób ?