Latawcy recenzja

Była taka wieś, gdzie „przeszłe i przyszłe łączyło się w nieubłaganej dyktaturze zwykłego dzisiaj“. Gdzie nauka istniała obok zabobonów a oniryzm obok zwykłej codzienności. Działo się tam nadprzyrodzone, które zapowiadało nadchodzące zło lub działo się tam grupowe urojenie, któremu próbowano nadać wagę. Ludzie prowadzili życie spokojne, można powiedzieć, że zwyczajne, a jednak w ich codzienność osnuta była mgiełką, jaka rozpraszała rzeczywistość. Podobno na niebie latali Latawcy, sny mogły być wizją przyszłości, a nieszczęście stanowiło złośliwą siłę, jaka towarzyszy ludziom. Podobno zabobony, brak wiedzy oraz desperackie próby nadania sensu zaburzało postrzeganie rzeczywistości. Jaka jednak była prawda?

Komisarz Walery Konopka zostaje wysłany do Kossowa, by odkryć ową prawdę. Ma znaleźć źródło tajemniczych wydarzeń, zrozumieć mieszkańców, odnaleźć odpowiedzi. Już w chwili wyjazdu zdaje się posiadać więcej wiedzy o wiosce niż przeciętny mieszczuch, ale czy daje mu to jakąś przewagę w śledztwie? Czy ktoś z zewnątrz może zrozumieć?

Artur Ziontek to autor, który nie musi tworzyć wciągające fabuły, dobrze poprowadzonego śledztwa czy rozwiniętych bohaterów, by jego powieść była uznana za dobrą. Bawi się niedopowiedzeniami, zaburza rzeczywistość, a językiem posługuje się wyjątkowo zgrabnym. Tworzy to klimatyczną opowieść o znakach nadchodzącego zniszczenia. Akcja powieści miejsce ma tuż przed nadejściem wojny, w wiosce, która jedynie pozornie wydaje się niepozorna i ospała, a główny bohater otoczony jest tajemnicami oraz sam jest jedną z nich. Jeśli dodamy do tego stopniowo opanowujący akcję surrealizm i oniryzm powstaje z tego tekst, który jest jak zachmurzone niebo, wieczorny wiatr i poranna mgła. Jest zgrabny, angażujący i intrygujący.

Był taki moment pod koniec, gdy zamotałam się w wydarzeniach, gdy uciekły mi połączenia, gdy przestało mi się na moment podobać. A potem nadszedł epilog. Wszystko wskoczyło na swoje miejsce i zrozumiałam głosy sympatii wobec powieści. Zrozumiałam i je podzieliłam.

Mało jest takich książek. A szkoda.