Okruch recenzja

Szukałam czegoś dobrego na początek wakacji i znalazłam. Książka "Okruch" Anny Ficner - Ogonowskiej stała się swego rodzaju pomocą do zdawanej matury. Nigdy nie sądziłam, że mogę tak szybko przeczytać dość potężną jeśli chodzi o strony pozycję w tak krótkim czasie. Jak już pisałam chciałam sprawdzić do czego zaprowadzi mnie książka, której okładkę widziałam dosłownie wszędzie. Nie było dnia, żebym nie słyszała tego tytułu i może dlatego mój wybór padł właśnie na nią.

Już od samego początku utożsamiłam się z bohaterką - Sarą. Pracująca w przedszkolu kobieta z traumatyczną przeszłością mieszkająca z ukochanym dziadkiem staje się świadkiem strzelaniny, która na zawsze odmienia jej życie. Przystojny policjant Maks coraz częściej zaczyna pojawiać się niedaleko mając nadzieję na rozwój wydarzeń. Ich pełne miłości wspólnie spędzone chwile przeplatają równie silne momenty grozy, z którą spotykamy się na kolejnych kartkach. Niebezpieczny zawód Maksa staje się powodem do rozmyślań zakochanej kobiety. Jedna nic nie jest w stanie wyrazić lęku, który musiała czuć, a razem z nią również i ja - gdy dowiaduje się jedynie z wiadomości, że nie wszystko poszło zgodnie z planem policji, a jej narzeczony nie odbiera telefonu od jakiegoś czasu. To tylko jeden z problemów jakie ich napotka. Kolejnym są nieodgadnione tajemnice rodzinne, o których istnieniu wiedział mało kto, a które mogą zaważyć na szczęściu dwojga młodych ludzi.

Pełna wzruszeń, emocji, niedowierzania i radości historia o losach dwóch rodzin, które mimo różnic okazują się bliższe niż może się wydawać na samym początku. Autorka bardzo dobrze manipuluje faktami, aby nie znudzić czytelnika. Mimo wielu stron do przeczytania, książkę z łatwością można przeczytać w kilka dni. Fabuła jest na tyle ciekawa, że chce się sięgnąć po tę książkę nawet podczas krótkiej przerwy obiadowej. Uroku całości dodają wpisy mamy Maksa, które napisane są w stylu dziennika. Może nie są one szczególnie poruszające i fascynujące, ale piękne w swej prostocie. Nadają książce swego rodzaju głębię. Pamiętam jak była jedna z ważniejszych scen i bardzo chciałam dowiedzieć się co będzie dalej i nagle okazało się, że czeka mnie kolejne kilka stron opowiadania pani Marii zanim dowiem się co wydarzyło się później. Możecie sobie tylko wyobrazić jakie przeżywałam chwile grozy lub możecie poczuć to co ja sięgając po tę pozycję. Ja z całego serca mogę ją polecić.