Serce w grze recenzja

Miłość. Jedni w nią wierzą i pragną jej doświadczyć w swoim życiu i to takiej na całe życie, a są i tacy, jak bohaterka książki „Serce w grze”, która nie uznaje jej obecności i nie pragnie związku na stałe. Już wkrótce przekonuje się, że miłość przychodzi w różny sposób, a chyba nie spodziewała się, że u niej da o sobie znać walnięciem w nos z łokcia.

Aida Manzano jest młodą pisarką romansów, ale już zyskała sobie sympatię czytelników. Nikt nie wie jak naprawdę się nazywa, bo tworzy pod pseudonimem, a oficjalnie pracuje w kolekturze.

Na ten mecz nie chciała iść, ani na żaden inny. Z prostego powodu: ona po prostu nie cierpi piłki nożnej, a więc, wiadomo, nie znosi też piłkarzy. Zastajemy ją mimo to w trakcie meczu, gdy na trybunach kibice szaleją, ale nie Aida. Ona się nudzi i prawie usypia, co oburza przyjaciółkę, Katalinę Montes, która przyszła tutaj dla swojego chłopaka, który gra w drużynie piłkarskiej. Aida jest tu tylko dlatego, że ona ją o to błagała. Gdy w końcu mecz dobiega końca, dziewczyna rusza z tłumem do wyjścia i nagle, ni stąd ni zowąd otrzymuje mocny cios, na co reaguje słowotokiem wypełnionym złością. Nie wie, że ma przed sobą gwiazdę FC Barcelony, uwielbianego przez fanów piłkarza, Nikomede Leara Aragona Verte.

Miałam już okazję poznać książki pani Justyny Wnuk, a właściwie jej dylogię „Sabatia”, którą debiutowała dwa lata temu, a dokładnie 25 stycznia 2023 roku. Teraz autorka powraca z nowym tytułem, jednotomowym i w zupełnie innym stylu. „Sabatia" była romansem mafijnym, natomiast „Serce w grze”, jak sugeruje tytuł i okładka, to romans sportowy, a do tego dziejący się na tle rozgrywek w piłkę nożną, co nie często zdarza się w powieściach tego typu.

Nieźle się bawiłam obserwując przepychanki słowne między Aidą i Niko, które okraszone są sarkazmem, zabawnymi ripostami i nasycone chemią, jaka od początku tworzy się między nimi. Polubiłam ich od razu, co u mnie jest rzadkością, gdyż z reguły postać kobieca ma irytujące cechy. Tutaj Aida jedynie na początku podnosiła mi ciśnienie, gdy podejmowała decyzje oparte jedynie na chęci zaspokojenia seksualnych pragnień. A takie ma, gdy spotyka się co jakiś czas ze swoim byłym już chłopakiem, Dario Diaza, nie zauważając, że on traktuje ją bez szacunku, wykorzystując ją jedynie, jako łatwą dziewczynę do łóżkowych akcji bez zobowiązań. Tutaj autorka pokazuje, jak nieopatrznie można wpakować się w kłopoty, traktując seks, jako główny element relacji. Jak świat światem, bez względu na obyczaje i zmiany światopoglądowe w relacjach damsko-męskich, w tej kwestii niewiele się zmieniło. Zawsze znajdą się faceci typu Dario, którzy będą traktować takie kobiety jak Aida z lekceważeniem i przedmiotowo, określając je w jednoznaczny sposób, którego nie będę tu przytaczać. Postać Dario nadaje tej powieści pewnej drapieżności i poczucia zagrożenia, więc fabuła staje się bardziej urozmaicona i nie skupia się jedynie na miłości między głównymi bohaterami.

Bo to, że miłość da tu sobie znać, można było się spodziewać. Aida i Niko, po pierwszym spięciu, w końcu dochodzą do porozumienia. Dziewczyna daje szansę rozwinąć się swemu uczuciu do przystojnego piłkarza, bo to po jej stronie zostało podjęcie kroków w tym kierunku. Niko od początku jest pod jej wrażeniem i szuka wszelkich sposobów, by dziewczynie zaimponować i przekonać ją do siebie. Bardzo podobała mi się jego pomysłowość i determinacja, która w końcu zostaje nagrodzona, co nie dziwi w tego rodzaju powieściach. Nie brakuje oczywiście scen erotycznych, ale nie są one rażące i przeładowane, lecz jedynie uzupełniają fabułę dodając jej trochę pikanterii. Są też tajemnice, które w odpowiednim momencie się wyłaniają, ale też dylematy związane z życiowymi zakrętami losu i przeszłością. Wprawdzie nie od razu wiemy o niej wszystko, ale stopniowo wyłania się z burzliwej i namiętnej relacji bohaterów, pokazując, że do wygrania meczu o serce trzeba nie raz obrać rozsądną i zdecydowaną taktykę.

Książkę przeczytałam w ramach współpracy z wydawnictwem Amare