Moc truchleje. Opowieści wigilijne 1939-1945 recenzja

Za egzemplarz dziękuję @sylwia_winnik_official oraz @wydawnictwoznakpl oraz za możliwość jej przeczytania. Książka przenosi nas w czasie, do II wojny światowej i osób, które opowiadają nam o Świętach w tamtym momencie. Tak jak my teraz, mamy możliwość złożenia sobie życzeń nawzajem i wykrzyczenia tego, to tak wtedy przyjaciołom nie było tego wolno robić. Mogli powiedzieć sobie co najwyżej "spokojnych świąt" i to by było na tyle. W obliczu ciągłego strachu przed łapankami, a nawet trafieniem w łapy gestapo, były to życzenia nad wyraz szczere. Nie zdawałam sobie z tego sprawy, dopóki nie przeczytałam tych krótkich opowiadań, że mimo wszystkich przeciwności losu, ludność nie traciła wiary . Składali sobie po cichu życzenia z myślą, by kolejne święta były lepsze od tych co mają teraz, a przygotowywania do kolejnych zaczynali już na początku grudnia. By zdobyć choinkę, najlepiej było wyjść nocą i wrócić przed świtem, bo można byłoby zostać złapanym i przypłacić za to życiem. Zapach igliwia roznosił się po całym domu i każdy już wiedział, że nadchodzi najpiękniejszy okres w całym roku. Pomimo tego, że nie mieli za dużo, wieszali świeczki, kolorowe cukierki, orzechy włoskie zawinięte w sreberka po czekoladzie, gwiazdki z papieru i kolorowej bibuły, watę która imitowała śnieg, anielskie włosy oraz oczywiście bombki. Co konkretnie zdobiło choinkę zależało tylko i wyłącznie od statusu materialnego rodziny lub po prostu od tego co ocalało po bombardowaniu. Dzieci wyczekiwały prezentów, ale oczywiście nie były one takie jak my w tych naszych czasach współczesnych dajemy swoim pociechom. Bo jednym słowem można określić tą całą otoczkę zabawek - BURŻUAZJA. Wojenne dzieci, cieszyły się z głupiej kostki czekolady, której nie jadały na co dzień, czy dzierganym sweterkiem, który zrobiła mama. A w naszych czasach idziemy do sklepu, kupujemy prezent, a na koniec i tak się zastanawiamy czy będzie się podobał. I po co? W imię czego ja się pytam? Przecież liczy się gest, że się pamiętało, a nie, czy przypadnie do gustu ! Nietrafione prezenty tak czy siak wylądują na jakiejś aukcji internetowej i po co? Czasami to aż mi szkoda słow. Wracając do książki jest to emocjonująca pozycja, która wzruszy do łez. Każdy rozdział rozpoczyna się zdjęciem, z tamtych czasów. Na końcu mamy przepisy świąteczne na potrawy z czasów wojny. Na pewno z nich skorzystam, albo po prostu podsunę komuś, kto będzie się cieszył, że nie zostały zapomniane. Polecam wam ją bardzo serdecznie bo naprawdę jest warta przeczytania.

A na koniec napiszę wam coś, co warto zapamiętać.
"Pamiętajmy - że "Gwiazdka" zarówno w pałacu, jak i na poddaszu może być radosna. Potrzebuje tylko atmosfery ciepła i serdecznej łączności zrodzonej z uczucia kochających i oddanych sobie wzajemnie serc."