Oko słonia recenzja

„Wszystko co możesz sobie wyobrazić, natura już stworzyła” - Albert Einstein

Cytat ten chodził za mną jak cień przy czytaniu książki „Oko słonia” Delii i Marka Owens. Jest to pierwsza książka ich autorstwa, którą miałam przyjemność przeczytać, ale na pewno nie ostatnia. Wszystko zaczyna się niewinnie – para naukowców badająca lwy na pięknych, a zarazem doszczętnie wysuszonych terenach Kalahari. Trafiają oni na wiele przeszkód, a największą jest polecenie opuszczenia kraju. Wydawać by się mogło to nie do przebicia, ale jednak ich upór, chęć poznawania, niesienia pomocy jest silniejszy i po jakimś czasie dostają pozwolenie, by wrócić do tego pięknego zakątka na świecie. Tylko czy jest on naprawdę piękny, skoro trafia się na starcia kłusowników, którzy dla przeżycia i dla pieniędzy nie cofną się przed niczym? Dla Owensów było oczywiste, po której stronie mają stanąć i stanęli po stronie słoni, ale kosztowało ich to bardzo wiele.
Afryka cudowna przez swą naturę, przez zwierzęta jakie się tam znajdują, a zarazem bezlitosna. Ciągnąca się miesiącami susza to jedno, a drugie – zabijanie zwierząt zagrożonych wyginięciem. Co gorsza jest to oczywiście „zasługa” człowieka, której nie da się usprawiedliwić w żaden sensowny sposób. Przez dokładne opisywanie poszczególnych wydarzeń, przynajmniej w marzeniach mogłam się tam przenieść. Owensowie bronili tam tego, co jest najcenniejsze, bronili życia. Mimo tego, że mięli oni wiele przygód, trudności, wiele nieprzespanych nocy nie poddali się. Miałam wrażenie, że dla nich te zwierzęta po tylu latach spędzonych w Afryce, były już jak „rodzina”.
Niesienie pomocy zwierzętom z mojej strony jest od bardzo dawna, więc doskonale rozumiem ich decyzje i wiem co nimi kierowało. Nie trzeba być nie wiadomo jak wielkim miłośnikiem zwierząt, by zdać sobie sprawę z tego, że niektórych gatunków za jakiś czas może już nie być. Niestety przez człowieka takie sytuacje już miały miejsce.
Na pewno jest to książka, która po części skradła me serce i czytając chciałam być tam razem z nimi. Historia ta jest bardzo poruszająca i przyznam, że czasami łezka poleciała. Ukazane jest nie tylko zamiłowanie autorów do przyrody, ale także przedstawione ich emocje, które towarzyszą im na każdym kroku. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że kłusownictwo trwa nadal, ale dzięki ukazaniu ich działań przynajmniej w jakimś stopniu można temu zapobiec. Najbardziej przykre jest to, że jedno życie niszczy drugie. Życie, które już nie wróci. Co będzie dalej zależy tylko i wyłącznie od nas. Oby przesłanie tej książki trafiło jak najdalej i oby okazało się pomocne i wzbudziło chęć do działania.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.