Okno skąpane w mroku recenzja

„Okno skąpane w mroku” Rachel Gillig
współpraca reklamowa @wydawnictwonowestrony

Kocham tę książkę.

Dawno nie przeczytałam czegoś tak tajemniczego, mrocznego i wciągającego zarazem. Sama okładka jest piękna, a wklejka z Kartami Opatrzności niesamowita.

„Elspeth potrzebuje potwora. Potwora, którym być może jest ona sama”.
Te słowa, które znajdują się na tyle okładki, trafiają w punkt. Dosłownie zrozumiałam je, jak tylko zakończyłam książkę. Cała fabuła skupia się między innymi na odnalezieniu dwunastu Kart Opatrzności. Są to między innymi przedmioty, które władają potężną magią, jedyną, jaka istnieje.

„Jednak nic nie przychodzi za darmo. Zwłaszcza magia ma swoją cenę”.
Magiczna infekcja postępuje w Blunder. Każdy zainfekowany musi natychmiast ponieść konsekwencje, by choroba się nie rozprzestrzeniła. Nasza główna bohaterka Elspeth Spindle od jedenastu lat ma towarzysza w swoim umyśle, którego nazwa Koszmarem. Dziewczyna skrupulatnie ukrywa swój brzemienny w skutkach dar, który z każdym kolejnym dniem ją wyniszcza.

Nie chce zbyt mocno zdradzić fabuły, więc skończę na tym powyżej. Jednak muszę się odnieść do samego tekstu. Jest on fenomenalnie napisany, cała fabuła dobrze dopracowana. Nie ma żadnych niedomówień, a już na pewno można stwierdzić, że trzyma w napięciu. Absolutnie z każdym słowem chce się więcej i więcej. Momentami miałam wrażenie, jakbym zatraciła się w historii, która spowiła miasteczko Blunder i była naocznym świadkiem. Tak mocno przeniknęłam do tego świata, że miałam problem, by się oderwać od czytania.

Motyw z Kartami Opatrzności, delikatny romans pomiędzy Elspeth a kapitanem kawalerzystów o imieniu Ravyn oraz mocne połączenie Koszmaru z umysłem dziewczyny dają mieszankę wybuchową. Potrzebuje drugiego tomu na już. Końcówka dała mi jeszcze więcej pytań i potrzebuje poznać na nie odpowiedź.

Książka ponad jakąkolwiek skalą.

Nie mogę uzmysłowić sobie jak wiele emocji wywołała we mnie ta książka. Jest w każdym calu perfekcyjna i mam ochotę przeczytać ją ponownie.