Dewocje recenzja

Pojawił się już dawno. Rozgościł się. Głęboko zapuścił korzenie. Żeby go przypadkiem nikt nie wyrwał. Nawet zbudowano dla niego dom. Taki z krzyżem. I jeszcze jeden. I kolejny. Musi być w każdej wsi. W każdym mieście. W każdej dzielnicy. Aby mógł ugościć tłumy swoich wiernych. I tak sobie trwa ten nasz katolicyzm. Trwa i wpływa na naszą kulturę i zwyczaje.

Kiedy byłam mała, w szkole uczyli mnie zasad. Że trzeba wierzyć. I do kościoła co niedzielę trzeba chodzić. I modlitwę trzeba zmówić. I na tacę trzeba dać. I wyspowiadać się też trzeba. Nawet jak grzechów żadnych się nie ma, to i tak trzeba, bo zawsze się jakieś ma.

Dziecko? A to… to dopiero po ślubie. Wyszło ci coś w życiu? Przecież to jest cud boży. Chcesz się rozwieść? Ależ tak nie można! A co ludzie powiedzą? Pomodlę się za Ciebie. Jak się pomodlę, to wszystko będzie dobrze.

Temat wiary i Kościoła obecnie często wzbudza niemałe kontrowersje. Mimo to, Anna Ciarkowska poruszyła go z wyczuciem i szczerością. Jak to na spowiedzi. Odważne. Mocne. Bolesne. I przede wszystkim pięknie napisane. Takie są „Dewocje”. Czy przedstawiają rzeczywisty i aktualny obraz polskiego katolicyzmu? Nie wiem. Ale taką małą, polską i katolicką wieś potrafię sobie wyobrazić.

Uwielbiam styl Anny Ciarkowskiej. Po przeczytaniu cudownych i chwytających za serce "Pestek", miałam bardzo duże oczekiwania co do "Dewocji". I muszę stwierdzić, że nie zawiodłam się. Tutaj nie ma wartkiej akcji i fabuły, która sprawia, że aż zapiera dech w piersi. Jest za to sporo miejsca do przemyśleń i refleksy. I oczywiście piękny język, którym autorka włada lepiej niż sam król Artur mieczem. Kto nie czytał - niech czyta! Bo to kawałek naprawdę dobrej literatury.

Ta mikropowieść spodoba się wszystkim osobom, które:
- chętnie czytają literaturę piękną;
- lubią piękny i poetycki język w literaturze;
- zakochali się w "Pestkach" - poprzedniej książce Anny Ciarkowskiej;
- lubią, jak książka skłania do refleksji;
- mają ochotę na coś krótszego (książka ma ponad 180 stron).