Odludzie recenzja

Cisza, pustka, tylko on i jego drewniany dom.

Czy przeprowadzilibyście się do opuszczonego domu, który od dwudziestu lat stoi pusty w środku lasu?
Nasz bohater, Andrzej Winiewski dowiaduje się, że odziedziczył w spadku dom. Czy to z zrządzenie losu? Czy jakaś inna siła wyższa maczała w tym palce?
Andrzej, czterdziestoletni były policjant, który właśnie przeszedł na wcześniejszą emeryturę, nie zastanawia się ani chwili. W końcu nic go już w Częstochowie nie trzyma.
Miejsce okazuje się uroczym pustkowiem, w którym przestaje istnieć coś więcej, poza niezmąconą ciszą i bezkresnym spokojem.
Krystian Kłomnicki zaprasza nas do domu, który jednocześnie przyciąga swoim urokiem, jak i odpycha przerażającym chłodem.
Od pierwszej strony dałam się wciągnąć w tą wydawałoby się sielską historię. Miałam ochotę potrząsnąć głównym bohaterem, aby rozejrzał się wokół siebie i sprawdził, czy na pewno wszystko jest w porządku. Jednak on z uporem maniaka siedział przed kominkiem, popijając kawę z metalowego rondelka...
Lubię takie książki, kocham taki klimat, uwielbiam czuć to napięcie, że za moment stanie się coś, czego nie da się już zatrzymać.
Czy Andrzej się w końcu rozejrzy?