Odludzie recenzja

Andrzej Winiewski, emerytowany policjant, otrzymuje w spadku po dziadku dom. Ponieważ nie wie, co dalej robić wyprowadza się z Częstochowy na wieś. Dom jest pozbawiony wygód, ale, mimo, że tyle lat był niezamieszkany jest wspaniały i podoba się Andrzejowi. Mężczyzna zaczyna poznawać ludzi ze wsi, ale cały czas ciągnie coś go do domu i chce żyć w samotności. Niestety mieszkańcy nie chcą go zostawić w spokoju. 

Wzięłam książkę z półki, bo dość mocno zaintrygował mnie opis, miały być demony, zło, mrok i horror. Niby były, ale wykonanie niestety mnie zawiodło. Przede wszystkim zakończenie na plus, tutaj autor wiedział, co chciał napisać, zrobił to dobrze, zostawił pewien niedosyt, trochę mroku i demonów było. Natomiast reszta jest już na minus. Od początku wiedziałam, kto i co powoduje to całe zamieszanie, a nie o to chodzi w tym gatunku literackim. Czytając byłam pewna, co za chwilę wyskoczy mi zza krzaka i kiedy, a powinnam być zaskoczona, dlatego kompletnie nie wczułam się w ten obiecany mrok i zło. Narracja też dla mnie kulała, momenty, kiedy pisarz opowiada o mieszkańcach wsi są dość dobre, nakreślenie postaci, ich zachowanie. Andrzej to masakra. Mężczyzna po 40-tce zachowujący się jak nastolatek i gadający do siebie jak pomylony. Poznaje kobiety, nagle mu się każda podoba, chce ją zaprosić do siebie, tam oczywiście uprawiać z nią seks, a tu nagle po paru zdaniach, ma ich serdecznie dość, narzucają mu się, on chce tylko do domu i spokoju. I tak, co parę stron, również mężczyźni przemyślenia są identyczne z wyjątkiem seksu, tutaj mamy picie i zbieranie grzybów. Zdaję sobie sprawę, co Kłomnicki chciał przez to osiągnąć, ale mu nie wyszło, bardziej mnie to irytowało niż wzbudzało grozę czy zaniepokojenie – może przez to, że od początku wiedziałam, co powoduje to jego zachowanie. Ogólnie książka taka sobie, wykonanie też, plus to zakończenie. Ja rozpoczynam poszukiwanie czegoś co mnie zaskoczy i przestraszy, bo tutaj to ja jedynie czuję rozczarowanie. Dziwna pozycja, ale może komuś się spodoba.