Okruchy recenzja

Powieść– rzeka można by powiedzieć na wstępie, zastosowana forma krótkich lub dłuższych historii – Okruchów, nawiązuje treściowo do koncepcji książki „Opowiadania bizarne”, jednak jak można się spodziewać, jest co coś zgoła odmiennego. Autor dobierając koncept książki staranie dobrał lub zdał się na wolę losu, do czego zachęca na kanwie lektury, nieprzewidywalność tematyczna może sprawiać na wstępie pierwsze problemy od razu zaznaczam, że w moim odczuciu całość jest dobrze współgrającą podróżą, z której ciężko jest wrócić do domu, pozostawiając chłodne strzępki wspomnień. Stworzenie odpowiedniego mikrokosmosu powieści jest podstawą do otworzenia się dialogu autor-czytelnik, dobrnięcie do nieoczywistego sedna, to myślę jeden z celów, który chyba zdołałem wypełnić w jakimś stopniu.

Hermetyczność zdarzeń jak na osi czasu dodaje ewolucyjnego charakteru, w tym znaczeniu jesteśmy świadkami-czytelnikami przemian społecznych, z elementami świata rzeczywistego, to co możemy odkryć jest skondensowanym przewodnikiem i wskazówką do dalszego rozważania, bez względu na różnice w postrzeganiu współczesnego świata. Jak wspomniałem tak zarysowany obraz jest momentami przesycony lub nie do końca poznajemy efekt końcowy. Ludzki los to w pewnym stopniu „theatrum mundi” nie wiemy co nas czeka, chwytamy kawałki świata, które rozpływają się, przeistaczają w nowe. Tytułowe okruchy ludzkiego losu, motywy działania, istota przedstawiająca tok rozumowania bohaterów, pasje czy obsesje, które są częścią nas samych, bez względu czy poddajemy się wartkim strumieniu świadomości, stajemy się odkrywcami każdego dnia, nie trzeba spektakularnych osiągnięć aprobowanych na kuluarach show-biznesu. Na wyciągnięcie ręki możemy zajrzeć w głąb siebie, do czego w moim mniemaniu zachęca książka oraz zestawieniu współczesnej perspektywy z każdym okruchem historii.

Przechodząc do centrum książki, możemy zdać się na ślepy los, intuicję lub pójść racjonalnym szlakiem chronologicznego spisu treści, każdy sposób jest rozłączny a jednocześnie może stanowić zagadkę: czy za zmianą kolejności w lekturze, podążają różnice zrozumienia wniosków. Książka posiada unikalny język, nie ma jednego stylu bowiem jest dopasowana do świata przedstawionego, oddając stan zbliżony do znanego z przekazów historycznych, nie jest to powieść do końca realistyczna, każdy okruch stanowi wycinek, kawałek układanki, którą próbujemy dopasować, odkryć końcowy obraz sensu życia. Co najistotniejsze zarówno w powieści jak i w codziennym życiu nie będzie on miał jednowymiarowy po porównaniu naszych okruchów z tymi zapisanymi.

Książkę otrzymałem z wydawnictwa Novae Res poprzez Klub Recenzenta w serwisie nakanapie.pl.