Zakręceni recenzja

Ostatnio całym sercem pokochałam powieści obyczajowe, które nawiązują do zwykłego, szarego, codziennego życia. Najnowsza książka autorstwa Tomasza Jastruna "Zakręceni", okazała się jedną z lepszych i ciekawszych. Choć początkowo spodziewałam się czegoś zupełnie innego, muszę przyznać, że fabuła bardzo mnie zaciekawiła i równocześnie poruszyła.

"Zakręceni" to opowieść o dwóch zbłąkanych duszach. Wbrew pozorom nie jest to nic wyjątkowego, ponieważ w dzisiejszych czasach wiele młodych ludzi jest pogubionych. Odnalezienie się w tej potwornie trudnej rzeczywistości jest naprawdę ciężkim wyzwaniem. Historie chłopaka i dziewczyny, którzy na pierwszy rzut oka nie wyróżniają się niczym szczególnym, pokazują tylko, jak bardzo powierzchowność może zmylić.

Brak wsparcia ze strony rodziców, nieprzystosowanie do "normalnego" funkcjonowania, destrukcyjne zachowania — to wszystko to tylko czubek góry lodowej.

Utrata wiary w miłość, strach i pogoń za nieuchwytnym pięknem, które i tak przeminie — to wszystko błahe, niezauważalne problemy współczesnych nastolatków, które stają się powodem tragedii.

Uważam, że nie jest to książka dla każdego. Smutna, przytłaczająca, a równocześnie tak prosta w swej prostocie, że chyba nie dałoby się zrobić tego bardziej. Język, jakim operuje autor, słowa, które wkłada w ustach bohaterów — to wszystko jest takie prawdziwe. Jastrun pisze "Zakręconych" tak jakby odgadywał ich myśli. Ta cała książka to jedna wielka gonitwa myśli ludzi młodych, zagubionych i niedocenianych.

Muszę przyznać, że kiedy skończyłam czytać "Zakręconych" w mojej głowie zakiełkowała myśl, że to naprawdę była dobra książka. Specyficzna, ale dobra. Styl i całokształt, w jakim te historie zostały sobą zaprezentowane, skojarzył mi się delikatnie ze stylem Jakuba Małeckiego.

Choć to ledwie dwieście stron, to historia zawiera wiele mądrości i trosk codziennego życia. Mogą one dotknąć niejednego nastolatka, którego rozwój zostaje hamowany przez dorosłych, którzy myślą, że wiedzą więcej.

Czytajcie, bo warto.