Coraz większy mrok recenzja

"Żaden człowiek nie wyda się sympatyczny, jeśli pozna się go od środka."
~~~
Colleen Hoover. Moja kochana Colleen Hoover. Którą ścieżką ty poszłaś, ze pokusiło Cię napisanie thrillera? Patrząc na to jakie dobre ta autorka tworzy powieści obyczajowe, nie spodziewałam się niczego dobrego. Sięgnęłam w tej kolejności po "Coraz większy mrok", bo od dłuższego czasu czytałam w większości same romanse i potrzebowałam małej zmiany. Nastawiałam się na coś średniego, do czytania, co tylko będzie dla mnie dobrą rozrywką. Czy Hoover podołała jednak temu wyzwaniu i napisała dobrą książkę z gatunku, którego zazwyczaj nie dotyka?
Zacznijmy jednak od fabuły. Roztacza się ona wokół Lowen (co mnie samą bardzo zaskoczyło, bo myślałam, że na pierwszym planie będzie Verity, jak wskazywałby na to angielski tytuł), młodej pisarki, która nie do końca lubi światła reflektorów. Zostaje ona jednak wybrana przez Jeremy'ego Crawforda do dokończenia bestsellerowej serii powieści grozy, które wcześniej tworzyła jego żona - Verity. Kobieta jakiś czas temu uległa wypadkowi, na skutek, którego jest sparaliżowana, a wydawnictwo, jak i czytelnicy domagali się dokończenia historii. W ramach przygotowań do pracy, Lowen wprowadza się do domu Crawfordów, aby przejrzeć dokładniej zapiski Verity. Natrafia jednak na niepublikowaną autobiografię kobiety, która naświetla nową perspektywę przebiegu tragicznych wydarzeń, które dotknęły rodzinę. Lowen zagłębia się w tajemnice i musi sama zadecydować, co z tym zrobi, czując jednocześnie, że nie jest bezpieczna w tej posiadłości.
Zaczynając od początku, sama fabuła była całkiem ciekawa. Początkowo może nie czułam się aż tak w nią zagłębiona, jednak z czasem, ze strony na stronę, wraz z biegiem wydarzeń, wkręcałam się coraz bardziej. Doszło do momentu gdy nie mogłam się od niej oderwać. Pomińmy już fakt, że przez około 3/4 lektury zastanawiałam się, jakim cudem Hoover mogła stworzyć aż tak psychopatyczną postać. Nie składało mi się to w jedną całość i jednocześnie tak bardzo robiło wrażenie. Apogeum jednak miało miejsce pod koniec, kiedy myślałam, że znam rozwiązanie tajemnicy, a w ostatnim momencie Hoover postanowiła mi wystawić środkowego palca i powiedzieć "hola, hola, nie na mojej warcie". Wow, po prostu wow. Podejrzewałam, że to będzie zwykłe czytadło, jednak wyszła z tego, krótka powieść, momentami wywołująca ciary na moim ciele.