Oczy lęku recenzja

Książki Adriana Bednarka biorę w ciemno, bez czytania opisu wydawniczego, bez patrzenia w oceny innych. Ba, te książki dostają ode mnie dychę jeszcze zanim zdążę przeczytać stronę tytułową. Autor musi się postarać, żebym obniżyła ocenę. Cóż... Tak, nie jestem obiektywna... i z każdą kolejną przeczytaną powieścią jestem coraz mniej... Jednak tym razem postanowiłam nie wystawiać oceny punktowej. Powód jest prozaiczny - w moim subiektywnym odczuciu książka mi się nie podobała. Zniesmaczyła mnie odegrana rola psów. Nie akceptuję w literaturze wszelakiej krzywdy dzieci i zwierząt. Niemniej nie mogę odmówić autorowi talentu do tworzenia mrocznych, wciągających historii, utrzymania poziomu napięcia i zgłębienia meandrów chorych umysłów, straumatyzowanych postaci. W związku z tym, że nie mnie oceniać koncept autora na powieść, nie ocenię jej w ogóle.

Powieść zaczyna się od wydarzeń z przeszłości, gdy Lena przeżywa swoje szczenięce zauroczenie Piotrem. Jej ojcem jest wpływowy członek partii rządzącej. Dziewczyna pada ofiarą porwania. Kidnaperzy są bezwzględni, brutalni i perfidni. Po latach dziewczyna nadal boryka się z traumą, nie wychodzi z domu, a jej jedynym przyjacielem jest labrador.

Również w czasie obecnym przedstawiona jest historia Fabiana Olszewskiego, który brudne interesy skrywa pod przykrywką baru. Tu też wkracza na scenę jego wspólniczka Oliwia. Żona Fabiana, Zosia, korzysta z wygodnego, dostatniego życia nie pytając, na czym mąż się dorobił.


Osobiście zakwalifikowałabym powieść do thrillera psychologicznego. Głównie pierwsza połowa miała rozbudowaną sferę psychologiczną, opisywała wewnętrzną walkę bohaterów. Szczególnie postać Leny mocno ewoluuje, przepoczwarza się z niewinnej dziewczyny w bezwzględną bestię.
Po raz pierwszy w przypadku bohaterów wykreowanych przez tego autora nie udało mi się obdarzyć któregokolwiek najmniejszą dozą sympatii. Co rzadko mi się zdarza, nie odczuwałam współczucia do ofiar. Miałam przekonanie, że zasłużyli sobie na zło, które ich spotkało. O ile postać Lenki była dopracowana, to nie mogę tego stwierdzić o wszystkich bohaterach. Kompletnie nie przemawiała do mnie kreacja Fabiana. Miał kochać żonę i córkę, ale ja odebrałam jego zachowanie w odwrotny sposób, jakby nikogo nie potrafił obdarzyć najmniejszym cieplejszym uczuciem.
W posłowiu autor wspomina o zamiłowaniu do labradora, które podsunęło pomysł na zamieszczenie psów w powieści. Po przeczytaniu tych słów całość wydała mi jeszcze bardziej bezduszna.

Na łamach powieści znalazł się też błąd. Pies Dragon początkowo był golden retrieverem, a potem labradorem.

Czy polecam? Tak, ale nie miłośnikom zwierząt.