Obrońca nocy recenzja

Od czasu do czasu lubię sięgać po książki autorów, którzy cieszą się dużą popularnością. Chcę niejako zbadać, co tak bardzo przyciąga czytelników. Tak było w przypadku kilku powieści Joanny Jax, tak stało się i teraz. Agnieszka Lingas-Łoniewska to pisarka ze sporym dorobkiem i sporą rzeszą czytelników - na Instagramie ma 11,8 tysięcy obserwujących, na Facebooku 31 tysięcy.

Jako, że nie przepadam za seriami i cyklami, szukałam powieści w jednym tomie. Nie kierowałam się żadnymi opiniami czy też recenzjami. Po prostu stanęłam przed półką w bibliotece i sięgnęłam po "Obrońcę nocy". Już po kilkunastu stronach naszło mnie skojarzenie z Batmanem. Pomyślałam jednak, że inspirowanie się pomysłami zakorzenionymi w popkulturze wcale nie jest złe. Świadczy to tylko o popularności danego tematu, postaci, wydarzenia itd. Muszę jednak napisać, że spodziewałam się czegoś więcej, przede wszystkim większych emocji i szybszego tempa akcji, a może jakiegoś uczucia łał! Czy wow, jak kto woli.

Powieść jest napisana poprawnie, ale brakowało jej spektakularności i, mimo przypadłości głównego bohatera, autentyczności. Walka ze złem, którą toczy tytułowy bohater zupełnie nie robi wrażenia na czytelniku. Wiemy, co jest na rzeczy, ale przyjmujemy to obojętnie. A tam, jakiś narkotyk... Myślę, że zabrakło głębszego opisania sposobu jego działania na organizm ludzki. Dostajemy jedynie suche informacje i to ma znaczenie na dość obojętny odbiór tego wątku. Miłość pomiędzy dwójką bohaterów też mnie nie zaskoczyła - oboje byli przecież doskonale piękni i zbudowani, a swój do swego ciągnie... Inne wątki również jakby opisane zbyt pobieżnie. Mam wrażenie, jakby "Obrońca nocy" został napisany za szybko, bez większego wgłębiania się w niektóre tematy, bez pochylenia się nad pewnymi zagadnieniami, co na pewno uczyniłoby powieść nieco głębszą. Tymczasem dostaliśmy tekst, który czyta się szybko, jakby to był bardzo rozbudowany konspekt powieści.

Żeby nie było tak, iż nic mi się nie spodobało w powieści Agnieszki Lingas-Łoniewskiej, muszę przyznać, że atutem było zakończenie. Od dylematów głównej bohaterki, która stwierdza, że musi wszystko przemyśleć i prosi o czas, po moment, kiedy w końcu podejmuje decyzję i zaskakuje ją pewien e-mail. Jest to zakończenie otwarte, pewnie z furtką na kontynuację, ale też budzące w czytelniku ciekawość i intrygujące go. Tylko dlaczego tylko zakończenie?

Myślę, że kiedyś dam jeszcze szansę autorce. Może trafiłam na jej słabszą powieść? Może to nie był ten czas na jej przeczytanie?