Rudy. Prawo do życia recenzja

Wyegzekwowanie praw nie jest takie łatwe wśród ludzi, którzy rządzą się własnymi prawami i wykorzystują do swoich celów władzę, znajomości i bezczelność, na jaką tylko stać człowieka. Właściciel zabitego psa chce tylko przeprosin, oczekuje aktu skruchy ze strony chłopaka. Jednak szczere starania tego człowieka natrafiają na ścianę wzgardy, kłamstwa i braku poszanowania prawa do życia. 
 
 Rodzic, który przyzwala na dokonanie masakry na zwierzęciu swojemu dziecku, bo nie wyciąga konsekwencji z tego postępku ma 90% szans, że w przyszłości to dziecko napadnie a być może i zabije człowieka. I bynajmniej nie jest to tylko hipoteza, ale okropna statystyka, której dowiedziono badając kilka lat temu osadzonych w poprawczakach i więzieniach w grupie wiekowej 17-24 lata. Dziewięćdziesiąt procent z tych młodych ludzi odsiadujących wyroki za fizyczne znęcanie się, pobicie, często ze skutkiem śmiertelnym czy zabójstwo, dokonywało w dzieciństwie aktów znęcania się na zwierzętach. Nie łudźmy się, że pobłażanie np 6-latkowi takiego "wypadku" z udziałem zwierzaka zatrze w jego psychice ów ślad. Raczej dostanie wyraźny sygnał, że to "tylko" zwierze, a potem będzie to "tylko" młodsze rodzeństwo lub słabszy kolega, cierpiący z powodu nadużyć tego silniejszego.
   Autor doskonale ukazuje ten aspekt ludzkiej natury w "Rudym". Ktoś, kto z łatwością i bez powodu zabija zwierzę, potrafi również bez skrupułów zamierzyć się na człowieka.
 
 "Prawo do życia" to niby inna historia. Owszem, całkiem odrębna opowieść o Sarze, której życie nieco się skomplikowało; niechciana ciąża, a na dodatek zostaje porwana. Jednak to co łączy obie historie to fakt bezgranicznej tępoty i ludzkiego okrucieństwa. Ktoś chce dać nauczkę kobiecie za to,że chciała usunąć ciąże. Ale jakim staje się sam, skoro znęca się nad tą, w której widzi kata? Uważa siebie za sprawiedliwego sędziego, bo powstrzymuje matkę przed zabiciem nienarodzonego, a cała reszta jest bez znaczenia, jakby cel uświęcał środki.
 
 Ketchum jest okrutny dla czytelnika, tak samo jak oprawcy są okrutni względem ofiary. Autor nie boi się wstrząsnąć opisami sytuacji, jak i przedstawić tę stronę człowieczeństwa, która z humanizmem nie ma nic wspólnego. Wystawia na użytek publiczny bestie o ludzkiej twarzy, bezmyślne, domagające się krwi, traktujące okrucieństwo jako pokarm dla duszy. Nie jest przyjemnie o tym czytać, szczególnie tym, którzy są dalecy od przedstawionego wzorca. Nie jest łatwo sięgać po kolejną książkę Ketchuma, żeby znów przekonać się do jakiego bestialstwa są zdolni ludzie.