Obłęd recenzja

Obłęd to kryminał dość dziwny. Teoretycznie jest tu wszystko co powinno – morderstwa, śledztwo, wewnętrzne konflikty, osobiste problemy bohaterów. A jednak to powieść trudna do zdefiniowania i określenia odczuć jakie we mnie wywołała.

Słowem wstępu, bez zbędnego przynudzania - Jeanette Kihlberg prowadzi śledztwo w sprawie martwych chłopców. Chłopców, którzy dla szwedzkiego systemu nie istnieją, ponieważ są oni nielegalnymi imigrantami. Niby wszystkim zależy na pomyślnym zakończeniu dochodzenia, ale co tu dużo mówić – ofiarami nie są jasnowłosi, białoskórzy Szwedzi, tylko Ci „inni”. Nie ma więc nacisków z góry, zainteresowań mediów czy opinii publicznej. Jest tylko policyjna robota, żmudna i, no cóż, nudna i nieprzynosząca efektów.

Równolegle na główny plan wysuwają się psychoterapeutka Sofia Zetterlund oraz jej pacjentka Victoria Bergman. W jaki sposób losy tych trzech kobiet się połączą? Tego dowiecie się w trakcie lektury. A ta to powolne odkrywanie tajemnic i mrocznych wspomnień bohaterek. Jak można zauważyć po nazwie cyklu, najważniejsza okazuje się Victoria.

Nie powiem, żebym była zaskoczona rozwiązaniem. Fakt, trudno było się wgryźć w historię, trochę mi przeszkadzało to przekazywanie głównych skrzypiec Sofii. Ale z czasem stało się to logiczne i ciekawie poprowadzone. Niestety, z wyprzedzeniem domyśliłam się o co cho. Autorom nie udało się uniknąć przynudzania, a także zbytniego podkreślania kwestii równości płci. Inaczej – jako kobieta miałam po dziurki w nosie ciągłego wskazywania na nierówności. Tak, wiemy, kobiety mają gorzej, szczególnie w policji. A jak na męża bierze się sobie mało ogarniętego artystę to nic dziwnego, że odpowiedzialność finansowa spada na Ciebie, kobieto. KOBIETO!

To prowadzi do kolejnej kwestii – problemy osobiste. Kryminały skandynawskie mają to do siebie, że często ocierają się o powieść obyczajową. I tutaj jest tak samo. Niestety, bohaterki zupełnie mnie do siebie nie przekonały, nie byłam zainteresowana ich dalszymi losami. Fragmenty o codziennych bojach Jeanette to udręka i tylko Victoria ratuje tego typu zastoje.

Na koniec – nie raz spotkałam się z opiniami czy ostrzeżeniami o drastycznej tematyce. Tak, ofiarami są kilkunastoletni chłopcy. Tak, to co ich spotkało jest straszne. A jednak nie ma tutaj odrzucających opisów ciał czy autopsji. Drastyczność tkwi w naszej psychice. I o psychice, tej zwichrowanej, zniszczonej i chorej, jest ta powieść.