Obłęd recenzja

Erik Axl Sund jest dla mnie nową twarzą na bogatym firmamencie szwedzkiego kryminału, skąd oni się biorą? Na kamieniu rodzą?

Konstrukcja książki jest dosyć oryginalna. Mamy tu trzy wątki prowadzone równolegle, pierwszy to śledztwo w sprawie okrutnej zbrodni na małym chłopcu prowadzone przez panią komisarz Jeanette Kihlberg. W drugim wątku opisana jest praca psychoterapeutki Sofii Zetterlund. która wśród pacjentów ma mężczyzn-pedofilów oraz Viktorię Bergman, kobietę molestowaną w dzieciństwie. I właśnie życie Viktorii jest trzecim wątkiem, przy czym ma on głównie charakter retrospektywny. Zauważmy, że owe trzy wątki są kobiece, poza tym się powoli zazębiają. W pewnym momencie czytelnik ma prawie pewność co do sprawcy zbrodni na dziecku, wydaje się zatem, że nie jest klasyczny kryminał z zagadką, raczej powieść obyczajowo-policyjna.

Jak każdy dobry kryminał szwedzki i ten ma ciekawy wątek obyczajowy, tutaj przemoc wobec dzieci, dosyć naturalistycznie pokazaną. Jest też dosyć przerażający wątek dzieci-żolnierzy z Afryki, i bestialstw przez nie popełnianych. W ogóle książka roi się od rzeczy przerażających, coś dla ludzi o mocnych nerwach....

Ciekawym rysem książki jest jej charakter feministyczny. Jak już wspomniałem, głównymi bohaterkami są kobiety, zaś mężczyźni przedstawieni są albo jako gwałciciele i pedofile, albo nieciekawi egoiści niedorastający do stałego związku z kobietą; mimo żem chłop, nie odczuwałem w czasie lektury dysonansu, zbyt dobrze to napisane...

Śledztwo toczy się leniwie, w pewnym momencie kryminał przepoczwarza się w powieść obyczajowo-psychologiczną, która z kolei staje się thrillerem. Niemniej te zmiany nie irytują, bo, jak już wspomniałem, rzecz cała napisana jest bardzo dobrze, fabuła wciąga, mamy nieoczekiwane zwroty akcji, a tytułowy obłęd wychodzi na wierzch powoli, acz nieubłaganie. Zakończenie pozostawia uczucie niedosytu, bo nie przynosi rozwiązania różnych zagadek: czekamy na drugą część trylogii o Viktorii Bergman!

Słuchałem audiobooka w dobrym wykonaniu Wojciecha Żołądkowicza, który interpretuje oszczędnie, nie pcha się na afisz.