Obca kobieta recenzja

Książki Magdaleny Majcher poznałam dzięki sadze nadmorskiej. Ta historia trzech kobiet przedstawiona na przestrzeni lat urzekła klimatem i powiewem morskiej bryzy. W swojej nowej powieści autorka zagłębia się w trudne relacje damsko-męskie.

Kiedy Weronika poznaje Huberta nie jest gotowa na związek. Zbyt dużo ich dzieli, w życiu kierują się innymi priorytetami. Po kilku spotkaniach między dwojgiem iskrzy – po wielu debatach i przemyśleniach decydują się na związek, tym bardziej że Hubert ma „bagaż” w postaci córki. Weronika akceptuje sytuacje, powtarzając sobie, że nie jest gotowa na bycie biologiczną matką. Wspólne życie i wychowywanie małej Oliwii sprawia, że szybko wchodzi w rolę nie tylko opiekunki, ale też matki, szczególnie że dziewczynka nie zna w tej roli innej kobiety. Po prawie dziesięciu wspólnych latach Hubert odchodzi, a Weronika z dnia na dzień i w świetle prawa staje się dla dziewczynki… obcą kobietą.

„Obca kobieta” to przede wszystkim historia walki o uzyskanie praw rodzicielskich, które nie są wynikiem przepisów prawa, ale uczuć łączących dwie strony. Historia Weroniki i Huberta nie jest oryginalna – wiele par się rozstaje, a najbardziej cierpi na tym patchworkowa rodzina. Pod pozorem błahej historii – znali się, kochali i rozstali – Majcher pokazuje, że w imię miłości warto walczyć. I nie chodzi tu o walkę o mężczyznę, ale o dziecko. Fabuła „Obcej kobiety” biegnie dwutorowo – współczesność, tuż po rozstaniu oraz przeszłość Weroniki. Od samego początku czytelnik ma wrażenie, że Weronika skrywa sekret z młodzieńczych lat. Czy tak faktycznie jest? Przekonajcie się sami. W większości autorka koncentruje się na Weronice, jej uczuciach i zdeterminowanej walce o Oliwkę. Z jednej strony to ciekawy zabieg, z drugiej warto byłoby poznać powody postępowania Huberta czy perspektywę dziewczynki.

„Obca kobieta” udowadnia, że choć z pozoru wszystko wydaje się bezpieczne i poukładane, los może mieć dla nas inne plany. To historia inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, bo coraz częściej zdarzają się związki nieformalne i patchworkowe rodziny. Tym samym kolejną powieścią Majcher udowadnia, że ma świetny warsztat nad którym ciągle pracuje i który udoskonala. Niech dowodem będzie fakt, że nie bała się prawnych zawiłości w trudnym procesie praw do opieki. Autorka buduje swoje doświadczenie na historiach niełatwych społecznie, dotykających ciężkie doświadczenia, a trudne tematy nie są jej straszne. Choć zakończenie jest do przewidzenia, nie przesłania to przyjemności z czytania. Tych, którzy Majcher znają nie muszę zachęcać, niezdecydowanym – polecam.