Księga o Niewidzialnym recenzja

"Księga o Niewidzialnym" to książka wydana ponownie przez Wydawnictwo Znak, tym razem w twardej oprawie z papierową fakturą, pasującą do "Kobiety w lustrze".
To, co jak zwykle zachwyca w utworach autora to charakterystyczna dla nich wrażliwość i ich uniwersalność. Każdy czytelnik znajdzie w nich cząstkę siebie. Éric-Emmanuel Schmitt pisze o tym, co jest obecne w życiu codziennym, ale bardzo często "niewidzialne" dla ludzi. Jego opowiadania z pewnością zostają z czytelnikiem na długo po skończeniu ostatniej strony.
"Księga o niewidzialnym" to zbiór pięciu opowiadań autora - tych mniej, i bardziej znanych, i każde z nich odnosi się do innej wartości w życiu, która jest niedoceniana. Oczywiście jest wszystkim znany jako lektura "Oskar i pani Róża". Przyznam, że jest to jedno z moich ulubionych opowiadań i lubię do niego co jakiś czas wracać. Jak cała twórczość autora, skupia się na tym, co niewidzialne - w tym przypadku na odnajdywaniu radości w niezwykle trudnych, raczej smutnych sytuacjach oraz dojrzałości pojmowanej nie poprzez metrykę, a zachowanie i wykształconą wrażliwość.
Opowiadaniem, które również znalazło swoje miejsce w "Księdze o Niewidzialnym", a którego wcześniej nie znałam nawet z tytułu to "Milarepa". Jest to pierwsza pozycja w książce i, pomijając "Oskara i panią Różę", spodobała mi się najbardziej. Jest to historia o życiu - nie o życiu konkretnej osoby, ale o samym życiu i jego celu. Poruszane jest w nim wiele wartości, w tym to jaką rzeczywiście wartość ma dobro materialne, ale dla mnie głównym jego przesłaniem jest "Naucz się wybaczać.".
Pozostałe opowiadania są równie filozoficzne i piękne, co te przeze mnie przywołane. Jednak te dwa zdecydowanie spodobały mi się najbardziej.
Myślę, że "Księga o Niewidzialnym" to książka, którą zdecydowanie warto przeczytać, a z racji tego, że niedługo są święta - książka byłaby też idealnym prezentem. "Księga o niewidzialnym" zmusza do refleksji o wartościach, które czytelnik przyjmuje za priorytetowe i być może ich zmienieniu.