Księga Dwóch Dróg recenzja

Powieści Jodi Picoult wydawane są w Polsce od połowy lat 90. XX w. Do tej pory ukazało się ich dwadzieścia pięć. Nie znam ich wszystkich, ale kilka szczególnie utkwiło mi w pamięci (choćby bestsellerowa „Bez mojej zgody” na podstawie której powstał film w 2009 roku). Najnowszą - „Księgą dwóch dróg” - autorka rozbiła bank w moim prywatnym rankingu!

Od kilku miesięcy tkwiłam w czytelniczym marazmie – żadna z czytanych książek nie potrafiła przykuć uwagi, w każdej szukałam błędów, niedociągnięć i wad. „Księga dwóch dróg” zmieniła wszystko. Dawn Edelstein jest doulą do umierania, która pomaga przejść osobie chorej i bliskim przez proces umierania świadomie i z czułością. Zawód niemiłosiernie trudny i bolesny, który wżera się w życie osobiste i uczy cieszenia się chwilami. Przed laty wiązała swoją karierę z Egiptem – była na dobrej drodze by zostać szanowanym egiptologiem prowadzącym badania nad Księgą Dwóch Dróg, czyli najstarszym przewodnikiem po zaświatach. Dzień, w którym musi zmierzyć się z własną śmiertelnością wpłynie na decyzje i wybory wielu osób…

Czy naszym życiem rządzi przeznaczenie? Czy decyzje mozolnie budują fundament naszego szczęścia i powodzenia? Czy w życiu można kochać tylko raz, a pierwsza miłość jest tą najważniejszą? Czy na co dzień rozważamy różne scenariusze? Co by było gdyby…?

Tym razem Jodi Picoult czaruje od pierwszej strony. Połączenie ludzkich tragedii z historią starożytnego Egiptu to genialna koncepcja. Picoult jest zresztą znana z poruszania tematów ważnych i absorbujących. Od pierwszych stron tworzy niepowtarzalny klimat, który dużo zawdzięcza wielowątkowej fabule. Z każdą stroną chce się więcej, i więcej, tym bardziej że autorka dba o realizm i autentyczność. To powieść dojrzała, w dodatku naszpikowana wiedzą –materialną, duchową, mitologiczną i kwantową. „Księga dwóch dróg” wciąga i zmusza do refleksji, na każdym kroku autorka stara się uświadomić, że nawet najdrobniejsze wybory mogą mieć wpływ na nasze życie.

„Mój kalendarz jest pełen zmarłych”

Jodi Picoult nadal pisze genialnie. Nie mam co do tego wątpliwości.