Ukochane równanie profesora recenzja

"Jak gwiazdy na niebie łączą się w kształty znaków zodiaku, im dłużej przyglądałam się liczbom, tym wyraźniej widziałam jedną, nieprzerwaną całość."
~~~
"Ukochane równanie profesora" to książka, o której wiele słyszałam, zanim w ogóle się za nią zabrałam. Opinie były pochlebne i mimo, że literatura piękna nie należy do gatunku, po który często sięgam, to nie mogłam sobie odmówić tej książki. Już sam jej tytuł był wyjątkowy, więc liczyłam także na wyjątkowe wnętrze.
Fabuła książki dotyczy tytułowego profesora matematyki i opowiada o jego codziennym życiu. Wydawałoby się całkiem proste, nudne i oklepane, ale nic bardziej mylnego. Mężczyzna jest wyjątkowy i to nie tylko dzięki swojej ogromnej miłości do liczb. Profesor lata temu uległ wypadkowi, przez który jego pamięć zaczęła używać własnego zegarka, który cofa się co osiemdziesiąt minut. Życie matematyka po niewiele ponad godzinie zaczyna się na nowo. Nie pamięta co przed chwilą robił, a przede wszystkim, nie uda mu się już nigdy zapamiętać kim jest nowa gosposia oraz jej syn, który zaczynają go odwiedzać.
Książka jest cieniutka. Liczy niecałe 200 stron, co dla zapalonych czytelników jest praktycznie niczym. Ja również tak myślałam i byłam przekonana, że pochłonę ją w jeden wieczór. Nic bardziej mylnego. Pierwszy raz miałam styczność z książką japońskiej autorki i może wydawać się to dziwne, ale myślę, że właśnie przez to ta cieniutka pozycja była tak bardzo specyficzna. Jej czytanie przychodziło mi z trudem. Czytałam ciągiem kilka rozdziałów, tylko po to, by zostawić ją potem na kilka tygodni i ponownie do niej wracać. Fabuła, mimo prostoty była całkiem ciekawa, a temat utraty pamięci, mimo wszystko cechował się oryginalnością. Jednak czegoś mi brakowało. Miałam wrażenie, że odczuwam obecność jakiejś luki, którą nie wiedziałam czym można by było zapełnić. Książka była dla mnie przyjemną historią, dzięki której nawet w mniejszym stopniu byłam w stanie zrozumieć fascynację matematyką, której sama nie posiadam. Mimo tej prostoty i swego rodzaju piękna tej historii, mam wrażenie, że to nie było do końca to, czego oczekiwałam. Jak na pierwsze spotkanie z tego typu literaturą, oceniam je pozytywnie i na pewno sięgnę jeszcze po podobną książkę.