Córka grabarza recenzja

Ameryka, która miała być spełnieniem marzeń i rajem dla żydowskiej rodziny uciekającej z nazistowskich Niemiec, okazuje się być szorstkim i antypatycznym miejscem dla rodziny głównej bohaterki, Rebeki. Jakub i Anna – rodzice głównej bohaterki, przeprowadzają się do Ameryki wraz z dwoma synami chcąc uniknąć zagrożeń czyhających na żydowskie rodziny w rozpalonej wojną Europie. Sama Rebeka, przychodzi na świat już w drodze do Stanów Zjednoczonych, ale mimo to dźwiga na ramionach ciężar rodzinnych doświadczeń mocno zakorzenionych w starym świecie. Książka Oates to swoista polemika między walką o zachowanie swojej tożsamości na emigracji, a podświadomym pragnieniem ucieczki i odcięcia się od tejże.

Amerykański sen dla rodziny uciekającej przed szerzącym się antysemityzmem jest tylko snem. Z szanowanego w społeczeństwie nauczyciela matematyki i trenera piłki nożnej Jakub zmuszony jest przyjąć jedyną pracę jaką jest w stanie znaleźć dla siebie w Ameryce - zostaje grabarzem i opiekunem lokalnego cmentarza, coraz częściej zaglądając do butelki z tęsknoty za dawnym życiem. Za swoje krzywdy zaczyna wyżywać się na rodzinie. Tym samym książka Oates porusza wątek przemocy domowej, która traumatyzuje Rebekę na resztę życia, a jej matkę wpędza w depresje. W końcu Rebece udaje się uwolnić z domowego koszmaru i rozpoczyna nowe życie pisząc sama dalszy scenariusz. Niestety jej doświadczenia z dzieciństwa będą miały konsekwencje w wyborach i decyzjach podejmowanych w dorosłości.

Główna bohaterka jest dynamiczna, rozwija się i zmienia na przestrzeni stron, a czytelnik śledzi jej losy od trudnego dzieciństwa do dorosłego życia, kiedy Rebeka sama staje się matką. W zmianie jej imienia na Hazel możemy dostrzec nie tylko chęć odcięcia się od korzeni. Symbolizuje to również rozpoczęcie nowego rozdziału w dążeniu do spełnienia amerykańskiego snu na własnych zasadach, z dala od dominującego i brutalnego ojca. I w pewnym sensie, po wielu trudach Rebece udaje sięodmienić swój los

Oprócz echa wybuchającego w Europie antysemityzmu i trudnego wątku przemocy domowej Oates w swojej powieści nawiązuje również do zjawiska podświadomego powtarzania w życiu schematów doświadczonych w dzieciństwie, nawet jeśli stają się one auto-destruktywne. Mimo, że książka napisana jest bardzo dobrym i plastycznym językiem, jej atmosfera jest nieco depresyjna. Niemniej, taka narracja współgra z ciężkostrawną tematyką jakiej podjęła się autorka. Chociaż historia Rebeki zmagającej się z demonami przeszłości momentami wydaje się przydługa, ciężka i duszna od narastającej frustracji, myślę że warto dać szansę powieści J.C Oates. Książka przeładowana jest emocjami, a jednocześnie daleka od wyidealizowanej wizji „zaczynania życia od nowa”. Przedstawiony przez autorkę obraz jest brutalnie rzeczywisty i często pokazuje zezwierzęcenie naszej ludzkiej natury, kiedy jesteśmy postawieni pod ścianą.