Ku Klux Klan. Tu mieszka miłość recenzja

No Ku Klux Klan i miłość? To chyba coś tutaj nie pasuje. To tak jak ogień i woda. Taki jednak tytuł był celowym zabiegiem autorki. Po pierwsze od razu przyciąga uwagę. Również okładka - dzieci w kapturach? A jednak. Przecież do Ku Klux Klanu należą całe rodziny, a ich perspektywa jest tylko jedna. Po drugie, czy mówiąc o tak rasistowskiej organizacji, można mówić o miłości? Tak, jeśli weźmiemy pod uwagę, że ta miłość jest chorą miłością, miłością tylko do siebie samych. Reszta to nienawiść. Inaczej tego nazwać nie mogę. Reportaż jest świetny, bardzo dobrze napisany, rzetelny, z głębokim researchem, który wykonała autorka. Katarzyna Surmiak-Domańska była gościem Krajowego Zjazdu Partii Rycerzy KKK z Arkansas i w tym reportażu opisuje swoje doświadczenia, ale nie tylko. Rozmawia z członkami KKK i ich rodzinami, poznaje historię organizacji, przygląda się jej z bliska. Próbuje zrozumieć, albo raczej przedstawić czytelnikowi ich wizję, zrozumieć ich perspektywę. Mimo że daleko mi do takich przekonań i bardzo często frustrowałam się przytaczanymi wypowiedziami to chyba jednak dobrze znać ten temat. O KKK wiedziałam tylko tyle, ile przeczytałam gdzieś w internecie lub dowiedziałam się z filmów. Tutaj ta organizacja jest przedstawiona od "środka", a jej członkowie starają się wytłumaczyć, czym tak naprawdę jest. Jestem jej totalnie przeciwna, bo uważam, że wszelkie skrajności są po prostu złe. Członkowie KKK bardzo często za wszelkie zło obwiniają wszystkich innych, Żydów, Murzynów, homoseksualistów itd. Mimo że sami nie są "święci" to jednak siebie przedstawiają, jako tych najlepszych. Fragment rozmowy autorki z jednym z członków o Hitlerze, w której Hitler nazwany został "szurniętym" (bo przecież dbał o swój naród, a to, że gazował ludzi, to tam taki malutki minusik) - bardzo znaczący. Przytaczane sytuacje i wydarzenia, tylko podkreślają, jak bardzo ta organizacja jest niebezpieczna w swoim sposobie myślenia. Nie rozumiem i nie zrozumiem, jak można oceniać człowieka za kolor skóry, przekonania religijne itp.? Reportaż też stawia wiele pytań i skłania do refleksji, głównie o to, co ja bym zrobiła, gdyby dowiedziała się, że mój jakiś znajomy należy do Klanu. Albo że Klan działa w moim mieście. Kilkakrotnie się zastanawiałam też, jak czuła się autorka słuchając tych wszystkich bzdur, które opowiadali członkowie Klanu. Podważali nawet fakty historyczne tak nimi manipulując, że aż za głowę się łapałam. Niepokojące.