Niezłomna recenzja

Po autorce takich książek jak "Rebeka" czy "Moja kuzynka Rachela" można spodziewać się zdecydowanie czegoś lepszego, ale ja już mam ogromną sympatię do stylu pisania i historii, które tworzy Daphne du Maurier i koniec końców "Niezłomna" mi się podobała. Dostajemy historię mieszkańców pewnej niewielkiej angielskiej wioski, na którą lądują marines. Mieszkańcy muszą odnaleźć się w nowej rzeczywistości pełnej restrykcji, zakazów i nowego porządku. Do tej pory wolni ludzie nie do końca zgadzają się na taki rozwój wydarzeń. W pewnym momencie dochodzi do tragedii, która jeszcze bardziej napędza koło. Książka jest sprawnie napisana, akcja toczy się raczej szybko, czytelnik nie nudzi się, a wręcz jest ciekawy, co jeszcze się wydarzy. Autorka wykreowała ciekawe barwne postaci, do których nawiązuje tytuł. I chyba nie zgodzę się ze z twierdzeniem, że tytuł odnosi się Emmy. Bo tutaj każdy jest "niezłomny". Oczywiście na pierwszy plan rzeczywiście wysuwa się Emma, młoda kobieta opiekująca się swoją babcią, twardo stąpająca po ziemi, prowadząca dom i dbająca o wszystkich, ale i właśnie ta babcia, Mad, jest nie w ciemię bita. Mad to odważna babeczka, która mówi, co myśli, robi co chce, dba o dobro swojej rodziny. Tak naprawdę jednak również inni bohaterowie są twardzi, odważni i nieustępliwi. Niezłomni. Nie boją się podejmować ryzyka i mimo, że jest to momentami do bólu proste i naiwne, to jednak czytelnik podziwia taką postawę. Mieszkańcy się solidaryzują, stawiają czoła trudnościom. Historia jest prosta, momentami aż za bardzo, ale nie odbiera to przyjemności z czytania. Największe zastrzeżenia mam do okładki... bo jakże jest myląca w kontekście całej historii! Okładka książki powinna współgrać z treścią. A tutaj absolutnie tego nie ma. Bo to nie jest książka o paniusi siedzącej w koronkach. Mimo że nie jest to książka wybitna, a raczej bardzo prosta, a nawet powiedziałabym, że potraktowana po łebkach, to jednak traktuje o ważnych sprawach. To opowieść o sile, o chęci przetrwania, o solidarności mieszkańców. Książkę polecam, ale chyba nie jako pierwszą do zapoznania się z twórczością Daphne du Maurier. Na samym początku przygody z autorką warto sięgnąć po kultową "Rebekę", a dopiero potem poznawać inne jej książki.