Dwie twarze. Życie prywatne morderców z Auschwitz recenzja

Niestety książki nie dorastają, nie nabierają szlachetności wraz z wiekiem – albo są dobre, albo nie (choć oczywiście o gustach się nie dyskutuje). Tej konkretnej zdecydowanie wiele do ideału brakuje. Najgorsze jest to, że Autorka miała dobre chęci, a wiadomo co jest nimi wybrukowane.

Mianowicie Nina Majewska-Brown miała kilkadziesiąt pomysłów na tę książkę i niestety postanowiła je wszystkie zrealizować. Jednocześnie. Tak więc obok infantylnej i zupełnie nijakiej historyjki Ann i Hansa (wiadomo, jak Niemiec to Hans), pojawiają się obszerne fragmenty historyczne, dotyczące m.in. dojścia Hitlera do władzy oraz samych Nazistów. I muszę przyznać, że to najciekawsza część tej publikacji, choć są to w dużej mierze obszerne cytaty, co bardzo razi. Jeszcze bardziej rzuca się w oczy podawanie jako źródła Wikipedii – naprawdę Autorka nie miała dostępu do poważniejszych publikacji? Ten okres historii jest chyba dostatecznie dobrze zbadany i opisany.

I druga, ważniejsza kwestia dotycząca owych historycznych wstawek – co z tego, że te fragmenty są ciekawe, jeśli są nie na temat? Zakładam, że czytelnik, który sięga po „Dwie twarze...”, chce dowiedzieć się więcej o „życiu prywatnym morderców z Auschwitz”, jednak jego nadzieje pozostaną niespełnione. Choćby z tego powodu ta książka zasługuje na tak niską ocenę. Umiejętność pisania na temat jest weryfikowana już w szkole – jak widać jest to jedna z umiejętności, która przydaje się w życiu, ale nie każdy ją opanował.

Aby uczynić zadość tematowi, na końcu książki znajdują się świadectwa kobiet, które „pracowały” dla SS-manów. I znowu są to obszerne cytaty, wyciągi z akt. Zero opracowania własnego przez Autorkę, jedynie kopiuj-wklej.

Jak wypada całość? Część beletrystyczna jest napisana najprostszą narracją pierwszoosobową w stylu „drogi pamiętniczku”, co tylko pogłębia rozdźwięk z częścią historyczną. W efekcie powstała jakaś dziwna hybryda, coś dla mnie niepojętego i po prostu słabego. A po Polsku – groch z kapustą. Myślę, że cierpienie tylu milionów ludzi zasługuje na lepsze opowiedzenie. Autorzy tego typu książek nie zdają sobie chyba sprawy z odpowiedzialności, jaką biorą na swoje barki. Bowiem wielu czytelników to właśnie tutaj szuka wiedzy o II wojnie światowej i Holokauście.

W natłoku publikacji dotyczących Auschwitz trzeba bardzo dużo się naszukać, żeby trafić na rzetelną i ciekawą książkę. „Dwie twarze” ostatecznie mogłyby spełniać te kryteria, gdyby nie prostacka historia Ann i Hansa oraz słabe opracowanie części historycznych. Pozostaje więc szukać dalej…