Życie prywatne morderców z Auschwitz recenzja

Zastanawiałeś(aś) się czasami, jacy prywatnie byli mordercy z Auschwitz? Czy z bestii potrafili przekształcić się w kochających ojców i mężów? 💬

Przyznam szczerze, że czytając książki o bestialstwie z czasów wojny, wiele razy zastanawiałam się, czy mordercy byli w stanie czynić dobro. Na moje rozmyślania opowiada Nina Majewska-Brown we wznowionym wydaniu swojej książki „Prywatne życie morderców z Auschwitz. Dwie twarze”.

„Prywatne życie morderców z Auschwitz. Dwie twarze” to książka, która, choć wstrząsa i rozbraja emocjonalnie, czyta się z ogromnym zainteresowaniem. Wszystko dzięki pięknemu stylowi autorki oraz umiejętności okalania brutalnych opisów momentami nadziei na szczęśliwe zakończenie.

Autorka ukazuje nam historię pełną kontrastów, w której niezwykle sugestywna narracja nadaje całości chłodu, drastyczności i wywołuje ogromny niepokój. Z niezwykłą precyzją splata obraz dwóch światów – rzeczywistości pełnej bólu i cierpienia oraz codziennego życia rodzin esesmanów.

Poznajemy Ann – młodą kobietę zakochaną w Hansie. Mężczyzna jest esesmanem, a jego status pozwala kobiecie żyć na wysokim poziomie, wśród miłości, wygód i stabilizacji. Wojna jest dla nich drogą do lepszej kariery i spełniania marzeń. Ann nie interesuje, co dzieje się za murami Auschwitz, gdzie pracuje Hans. W momencie, kiedy mąż zaczyna się zmieniać, a do niej wreszcie dociera, co dzieje się za murami, kobieta nie odczuwa wyrzutów sumienia. Wręcz przeciwnie – Ann czuje satysfakcję i chełpi się swoim dosadnym życiem. Hans pozwala Ann żyć wśród elit i bogactwa – to jest dla niej najważniejsze.

Warto wspomnieć, że w książce można znaleźć wiele autentycznych dokumentów, raportów SS, rozkazów, a także relacji kobiet służących nazistom oraz świadectwo uciekiniera z Auschwitz.

„Prywatne życie morderców z Auschwitz. Dwie twarze” to książka ukazująca bestialstwo i odczłowieczenie ludzi, którzy sami siebie uważali za przykładnych obywateli i kochające głowy rodzin. Na długo po zakończeniu lektury nie mogłam przestać o niej myśleć. Nie mogłam pozbyć się obrazów, które autorka tak szczegółowo nakreśliła. Polecam książkę każdemu, kto chce być świadomy tego, co przeżyli nasi przodkowie, i kto nie chce zapomnieć o tak ciężkich czasach.