Listopadowe porzeczki recenzja

Estońska XIX wieczna wieś to miejsce wypełnione po brzegi upiorami, które czają się wszędzie. Nauczeni przezorności chłopi potrafią te upiory umiejętnie poskramiać, a przy okazji i z samym diabłem pertraktować podpisując się w jego księdze krwią z porzeczek, sprytnie prawda? Estońska wieś zmaga się nie tylko z upiorami, ale duchem pazerności, który widać na każdym kroku. To dość smutny i przygnębiający obraz, gdy jeden sąsiad okrada drugiego. Chłopi robią to nagminnie. Starając się za wszelka cenę poprawić swój status dokonują ciągłych kradzieży, tworząc do tego kratów, którzy ich w tej czynności wyręczą. Takiego krata może stworzyć każdy ze zbędnych przedmiotów, ale wpierw trzeba postarać się, aby diabeł tchnął w niego swojego ducha, a wiadomo, że za darmo nic nie ma. Obdarzony duszą krat potrafi znacznie powiększyć zasobność gospodarstwa, a przy okazji skubnąć co nieco ze spiżarni sąsiada Obserwujemy jak każdego dnia chłopi nagminnie okradają pobliski dwór, a przy okazji i siebie nawzajem.
Przykro obserwować jak każdy z bohaterów pragnie wyłącznie czerpać korzyść kosztem drugiego. Jednak fabuła "Listopadowych porzeczek" została tak skomponowana, by równoważyć ten przytłaczający obraz, dlatego autor postarał się w nim o szczyptę groteski i czarnego humoru. Jedną z takich zabawnych scen był rozdział, w którym chłopi starali się przechytrzyć zarazę pojawiającą się we wsi pod postacią kozy. Mamy tu plejadę samych ciekawych postaci: Koela Karella, który przegnał zimnicę wódką, parobka, który najadł się mydła, Linę zamieniającą się za sprawą wilkołaczej maści w wilczycę, czy Sorgu Mai stara pannę zamieniona w strzygę.
Wszystkie wydarzenia zamknięto w przedziale czasowym jednego miesiąca listopada. Każdy rozdział jest tu niczym kartka z kalendarza, opisuje jedna historię z danego dnia nie pomijając oczywiście świąt - Zaduszki, Święto Św. Marcina.
"Listopadowe porzeczki" mają czytelnikowi dużo do zaoferowania, to książka obfitująca w realizm magiczny, dużo czarnego humoru, ale i pokazująca dość przygnębiającą rzeczywistość. Wśród listopadowej zawiei w lesie jęczą z zimna upiory i duchy, jednak to nie ich powinniśmy się tak naprawdę obawiać.