Drogi Edwardzie recenzja

Jak wśród tylu jesiennych premier książkowych, które wysypują się na rynek czytelniczy niczym grzyby po deszczu wybrać tę jedyną, by w pełni zaspokoić swój czytelniczy głód? Odpowiedź jest prosta, banalna i mało zadowalająca - otóż bardzo trudno, ale trzeba mieć też szczęście. I ja takie szczęście właśnie miałam odkrywając książkę "Drogi Edwardzie" Wydawnictwa Marginesy.

Powieść wygląda całkiem niepozornie, przyjemna dla oka okładka oraz interesujący opis ukierunkowały mnie, że trzymam w dłoni typową opowieść z gatunku obyczaj. O dziwo bardzo cicho o niej w mediach społecznościowych i na instagramie, (jak dla mnie wciąż za mało) a jest w niej prawdziwa moc i siła, którą skrywa opowieść o chłopcu uratowanego z katastrofy lotniczej. Rozbija się samolot, jemu jednemu udaje się przeżyć, wszyscy bliscy brat,ojciec i matka giną. Jak nauczyć się żyć w nowej rzeczywistości, jak poradzić sobie z traumą i depresją? Co lepsze ocaleć z katastrofy, a może prościej byłoby zginąć razem z innymi. Tylko czy mamy wybór?
Chłopiec nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości, czuje się niczym duch wśród żywych, stając się innym gatunkiem człowieka, jest zbieraniną komórek, dwóch gałek ocznych i rozwalonej nogi. Zamyka się w swej skorupie, bo zwyczajnie nie potrafi przystosować się i wrócić w tryby zwykłego, codziennego życia. Kiedy terapeuta uświadamia mu, że żałoba, którą nosi w sercu nie minie, bohater już zawsze będzie musiał żyć naznaczony piętnem katastrofy.

Studium żałoby, nauka życia na nowo i silna wola przetrwania to główne tematy poruszane przez autorkę - nie są przyjemne, ale opisane w sposób niezwykle przystępny. Ta powieść łamie nam serce, początek jest ciężki, trudny do przetrawienia przez nasz czytelniczy żołądek, ale później nasze emocje zostają nieco ostudzone.
Zostawić można kogoś na wiele sposobów, można zwyczajnie wyjść drzwiami,oddalić się rowerem, odjechać - to zupełnie coś innego niż to, co zrobili Edwardowi rodzice. Zostawić kogoś to wybrać, a jaki wybór miał ten chłopiec?