Baśń o wężowym sercu recenzja

Powiadają, że ten Rak to taki nasz Tarantino. Bo nieszczęsny chłoptaś idzie w bój z ciemiężcą, jak Django. No i w sumie na tym podobieństwa z Tarantino się kończą. Wierzyć tym, co powiadają raczej więc nie można. "Baśń o wężowym sercu" to perełka sama dla siebie, nie podobna do innych rzeczy, z własnym indywiduum, co sobie bardzo w książkach cenię. Wszelkie próby stawiania jej obok znanych nazwisk i tytułów są nierozważne, bo tylko wprowadzają zamęt. Na szczęście wiedziałem o tym i nie napalałem się, że dostanę coś w stylu wujka Quentina i wiecie co, koledzy/koleżanki? Zostałem za to sowicie wynagrodzony.

Radek Rak wsiąkł w świat opowiadanej przez siebie historii i pozwala nam zrobić to samo. Wszystko, każde zdanie zostało napisane z pasją i zaangażowaniem. Język powieści doskonale współgra z jej treścią, stanowiąc jednolitą całość. Czyta się to przewspaniale. To dzieło sztuki, ta książka. Ma własną duszę. Autor mówi o poważnych rzeczach, ale robi to w tak lekki sposób, że mi aż szczena opadła. Lekki oczywiście nie znaczy, że banalny. Zdania są perfekcyjne, bez nadmiaru poetyzowania, ale piękne zarazem. Ironiczny humor wpleciony w narrację również nadaje wszystkiemu lekkości. W rezultacie wchodzimy w tą dziewiętnastowieczną Galicję i jesteśmy tam na sto procent. Nic nie dzieje się na skróty, nic nas nie omija. Ani uśmiech dziewki w karczmie, ani choćby powiew powietrza w izbie u pustelnicy Sławy.

Elementy fantastyczne, a jest ich sporo, to również majstersztyk. Niczego nie udają. Są tak naturalne, że przypominają nasz własny sen, a nie wymysł jakiegoś tam weterynarza z Krakowa, o którym jeszcze przed chwilą nikt nic nie słyszał. Niestety Rak czasami przesadza z fantastyką i ma to wpływ na odbiór powieści. Jest tego po prostu trochę za dużo i po pewnym czasie czuje się przesyt. Niemniej jeśli połączyć to z wydarzeniami rangi historycznej, mamy iście wyborną wariację literacką. Ale okoliczności powstania chłopskiego pod wodzą Jakuba Szeli w tym wypadku to raczej tylko pewien pretekst, bo Radek Rak tak naprawdę chciał nam opowiedzieć o tych wszystkich młodych chłopcach i dziewczętach, którym w życie wtargnął chamski los i trzeba walczyć o swoje. Jest to wszystko bardzo uniwersalne. Do tego z klimatem, bo zatopione po sam czubek w starych dobrych zabobonach i wiejskiej fantastyce, której wyrafinowania, mimo przesytu, śmiało mógłby pozazdrościć Andrzej Sapkowski. Dziewięć gwiazdeczek, inaczej mówiąc.