Ostatnie zdjęcie recenzja

Mało jest książek młodzieżowych tego typu. Zwykle powieści dla młodych ludzi kojarzyły mi się z lekką lekturą, w której dużo się dzieje. Z przygodą, akcją, humorem, szczęśliwym zakończeniem. Czymś, po co jako dorosła czytelniczka sięgałam, żeby odstresować się po ciężkim dniu.
„Ostatnie zdjęcie” Aldony Szczygieł jest przygodą nastoletniego chłopca, ale przygodą sentymentalną, nostalgiczną, często smutną i chwytającą za serce; jednocześnie poruszającą ważne i trudne tematy. Czy za trudne dla młodego czytelnika? Przez chwilę zastawiałam się, czy właśnie nie jest zbyt przytłaczająca, ale pod koniec stwierdziłam, że niekoniecznie. Poruszane tutaj tematy są ważne, mogą pozwolić dziecku, czy nastolatkowi wiele zrozumieć, uporać się z trudną sytuacją, która może spotkać i jego.

W „Ostatnim zdjęciu” zderzają się dwa światy, świat młodego nastolatka, który jest głównym bohaterem opowieści oraz świat starszej osoby – jego chorej na Alzheimera babci. Franek mieszka w sierocińcu prowadzonym przez siostry zakonne. Porzucony przez jedyną bliską mu osobę, która już nie mogła się nim opiekować, próbuje zrozumieć, dlaczego tak się stało. Nie gaśnie w nim nadzieja, że kiedyś babcia wyzdrowieje i razem powrócą do domu.

Książka nie jest długa, sama akcja toczy się powoli, bardziej nastawiona na uczucia niż wydarzenia. Jednocześnie ładnie napisana, budząca nadzieję, a czasem wywołująca bolesny ucisk w sercu. Sam bohater jest przesympatycznym bardzo wrażliwym chłopcem, który boryka się z problemami dojrzewania i męczącą go samotnością.

Bardzo dobrze, a jednocześnie prosto i zrozumiale ukazane są problemy starszych osób. Myślę, że „Ostatnie zdjęcie” może pomóc młodszym otworzyć się trochę na swoje babcie, dziadków czy nawet samotnych ludzi w domach opieki. Ukazanie wprost wielu trudnych sytuacji, pozwala wiele zrozumieć, a także przygotować się gdy będziemy mieli z nimi do czynienia we własnych życiowych sytuacjach.

Bohaterowie drugoplanowi również świetnie wykreowani. Tacy prawdziwi, życiowi. W książce nie ma podziału na dobro i zło. Są ludzie mający zarówno pozytywne jak i negatywne cechy, swoje problemy i zmartwienia. Siostry zakonne miewają zmienne nastroje, czasem zdarza im się zrobić coś niewłaściwego. Przyjaciele w sierocińcu czasem się nie znoszą, a czasem są dla siebie bardzo ważni. Wszystko ukazane bardzo naturalnie, po prostu jak w życiu.

Jedyną wadą książki jest właśnie jej powaga, która niektórych, zwłaszcza właśnie tych młodszych czytelników może zmęczyć. Ale i takich dzieł moim zdaniem młodzież potrzebuje.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.