Nocna strona natury albo duchy, widma i zjawy recenzja

„Nocna strona natury albo duchy, widma i zjawy” Catherine Crowe to publikacja na swój sposób wyjątkowa. Po raz pierwszy ukazała się drukiem w 1848 roku, a autorka podeszła do stworzenia tej antologii w sposób rzetelny, opierając się na dostępnej ówcześnie wiedzy o tego typu zjawiskach.
Sama nie wiem czego się spodziewałam sięgając po tę pozycję. Na pewno ciekawych, wywołujących dreszczyk niepokoju na plecach, opowieści z zamierzchłej (dla mnie, bo dla autorki na pewno nie aż tak odległej) przeszłości. Nie da się ukryć, że skusił mnie opis, zaś okładka urzekła kolorystyką.
*
Po pierwszych stronach złapałam się za głowę i zrodził się we mnie strach, że nie uda mi się dotrwać do końca. Miks w postaci zbitych bloków tekstu, dość małego fontu, dziewiętnastowiecznego języka oraz drobiazgowego przedstawienia tła zjawisk i próby wyjaśnienia ich pochodzenia, wywołał jedynie ból głowy, a słowa zlewały się w jeden niezrozumiały bełkot. Gwoli wyjaśnienia: wiem, że to niesprawiedliwe określenie, ale tak właśnie wtedy to odbierałam.
Ale… Zawzięłam się, dałam sobie czas i po parunastu kolejnych stronach czytanych we względnej ciszy wciągnęłam się. Naprawdę! Autorka posługuje się językiem na miarę swoich czasów, co bywało męczące i ciężkie przy „naukowych” wyjaśnieniach, ale nabierało znacznej lekkości przy przytaczanych historiach. A tych jest dużo. Niestety nie sposób szybko wyłuskać je z tekstu, a trochę szkoda. Nie byłoby tak jednolicie i zniechęcająco/ Niemniej, stanowiły one najbardziej pożądany fragmenty podczas czytania.
*
To specyficzna publikacja, miejscami mocno nużąca (dla mnie, co nie znaczy, że dla ciebie również taka będzie), okraszona niezwykłymi przypadkami w tym: widywania zjaw, duchów, przywidzeń, proroczych snów, napisana z dbałością o język i poparta solidnymi przygotowaniami.

Zaklasyfikowana jako horror, lecz ja tego tak nie odbieram. Owszem jest mowa o duchach, zjawach, nawiedzonych domach, niepokojących zjawiskach rodem z horroru, ale poczuć się tego nie da. „Nocna strona natury” ciekawi pod względem ówczesnego tłumaczenia wspomnianych zjawisk oraz samych ich przykładów, lecz w żaden sposób nie wzbudza głębszych emocji (przynajmniej we mnie).

Czy polecam? Tak. Jeśli lubisz czytać o doświadczeniach paranormalnych, kusi cię dowiedzieć się jak postrzegano i usiłowano wyjaśnić je w dziewiętnastym wieku, a archaiczny styl nie będzie przeszkodą, nie wahaj się.