Nocami krzyczą sarny recenzja

Każda rodzina ma swoje tajemnice, przysłowiowe trupy w szafie, które w większości przypadku pozostają w ukryciu na lata. Zdarza się jednak, że nieoczekiwanie skrzętnie skrywane sekrety wychodzą na światło dzienne burząc spokój i każąc skonfrontować się nam z trudnymi tematami. To często bolesny ale i oczyszczający proces. Takie katharsis pozwala od nowa budować relacje w rodzinie, których podstawą jest szczerość, zaufanie i szacunek.

Katarzyna Zyskowska w swoich książkach często dotyka tej tematyki. W swoich powieściach kreuje świat pełen tajemnic, niedomówień i kłamstw, które narastają w rodzinach przez pokolenia by w końcu zburzyć fasadę pozornej szczęśliwości i harmonii. W swej najnowszej książce "Nocami krzyczą sarny" również dotyka tego tematu opowiadając historię, która jest swoistym hołdem złożonym kobietom walczącym o swoją godność, marzenia i prawo do szczęścia. Niekiedy to walka z góry skazana na porażkę gdy na swej drodze napotykają przemoc i zniewolenie. Piękne jest jednak to, że nie tracą nadziei i mimo przeciwności losu prą do przodu.

Maria po latach wraca w rodzinne strony aby zająć się sprzedażą domu, odziedziczonego po babci. Nie jest to jednak podróż łatwa, gdyż przed laty, spędzając tam wakacje jako nastolatka, zaginęła na trzy dni by odnaleźć się przerażona w poniemieckim bunkrze. Mimo upływu lat nie jest sobie w stanie przypomnieć co się z nią działo, a powrót do przeszłości tylko pogłębia jej traumę.
Będzie się jednak musiała skonfrontować z przeszłością, odkryć historię swojej babki i matki, by zrozumieć kim tak naprawdę jest i w końcu zacząć żyć bez strachu.
Katarzyna Zyskowska snując swoją opowieść w sposób niezwykle sugestywny opisuje czas wojny i wczesnych lat powojennych. Nie ma tu jednowymiarowych postaci: dobrych Polaków i złych Niemców. Są po prostu ludzie złapani w potrzask wielkiej historii, która zawsze najokrutniej rozprawia się z kobietami, które zawsze są na przegranej pozycji: hańbione, poniżane, traktowane jako wojenny łup.

Oczarowała mnie ta książka i zmusiła do refleksji nad losami kobiet w mojej rodzinie, które przeżyły wojnę, czasy komunizmu, transformację ustrojową. I mimo przeciwności losu zawsze parły do przodu z podniesionym czołem.
Zachęcam Was do sięgnięcia po tę powieść jak i wcześniejsze książki autorki. Warto!