Nikt, tylko my recenzja

Na pierwsze półrocze związku dwudziestotrzyletnia studentka Ellie Masterson i jej starszy partner profesor literatury Steven Harding wyjeżdżają do uroczego domku na odludziu (czy tylko ja widzę skojarzenie z imieniem i nazwiskiem Stephena Hawkinga?). Zima, las i luksusowa willa. Ellie zależy na tym wyjeździe, wszystko dokładnie zaplanowała. Najpierw romantyczna kolacja i świece, dużo świec. Ulubiona sukienka Stevena, dobry alkohol. A później… zemsta.

Od kwietnia 2021 do marca 2022 roku jedynie 38% Polaków przeczytało przynajmniej jedną książkę. Dobra passa thrillerów trwa w najlepsze, bo jest to najchętniej wybierany gatunek literacki. Nakładem Wydawnictwa Muza ukazał się debiut francuskiej pisarki Laure van Rensburg pt. „Nikt, tylko my”.

Klimat w „Nikt, tylko my” jest bardzo mroczny, duszny i hermetyczny. Tym bardziej, że akcja powieści swoim zasięgiem obejmuje kilka dni. Okładkowa zapowiedź i tytuł sugerują, że będziemy mieli do czynienia z lekko romantyczna historią. Nic bardziej mylnego – tu motywem przewodnim jest kara za popełnione czyny i żąda zemsty. Dla Stephena zapowiadał się romantyczny weekend, młoda partnerka, dobra kolacja, udany seks. Dla Ellie to szansa na planowaną zemstę. Okazuje się, że Stephen nie zna Ellie, za to ona zna go bardzo dobrze. Między tą dwójką rozpoczyna się gra, o najwyższą stawkę – życie.

Całość wypada całkiem nieźle, choć mam wrażenie że lektura nie zapadnie w pamięć na długo. Ot, wakacyjna lektura. W miarę rozwoju akcji odkrywamy kolejne karty z przeszłości profesora. Okazuje się, że mężczyzna ma jedno niecodzienne upodobanie, a tym samym sporo na sumieniu. Jakie? Nie zdradzę, dowiedzcie się sami. W moim odczuciu występki Stevena zostały potraktowane zbyt powierzchownie, w odniesieniu do rangi problemu. Za to Ellie ma w sobie wiele determinacji, by wcielić w życie swój plan. Wydarzenia obserwujemy z perspektywy dwóch postaci – Ellie i Stevena. Szybko można się zorientować kto rozdaje karty, choć przyznam że liczyłam na zaskakujący zwrot akcji (a tego tu zabrakło).

„Nikt, tylko my” to trochę niewykorzystany potencjał – dobry pomysł, zabrakło warsztatu i drogowskazu, tak jakby w pewnym momencie skończyły się pomysły. Brakuje elementów tak ważnych dla gatunku: niepokoju, nutki strachu, trzymania historii w ryzach czy momentów grozy. Ot, wakacyjna lektura, nie angażująca, nie zmuszająca do refleksji.