Pan Gniew - bajka, która nie wkurza recenzja




Głównym bohaterem jest Gabryś, który właśnie skończył czwartą klasę podstawówki i wybiera się z rodziną na wakacje. W czasie przygotowań, lotu i w trakcie samych wakacji musi okiełznać negatywne emocje, które w nim się zbierają. Na szczęście ma do pomocy starszego brata, który poleca mu kilka sposobów na rozładowanie gniewu.

Koniec czwartej, początek piątej klasy to jest ile? Jakoś 11 lat? A Gabryś został przedstawiony jako taki mały, niezbyt rozgarnięty chłopczyk. Tak duży chłopak (no już praktycznie nastolatek!) nie za bardzo pasuje mi do tego opowiadania, a jeszcze takie jego zachowania rodem z sali przedszkolnej, już wcale.

Książkę wzięłam do recenzji głównie ze względu na mojego przedszkolaka, ale nie udało mu się złapać kontaktu ani z głównym bohaterem, ani jakoś go szczególnie nie zainteresowała. Z czego to może wynikać? Według mnie, książka akurat dla niego jest zbyt nudna, momentami zbyt przegadana, no i za długa.

Obstawiałabym, że takie sposoby radzenia sobie z gniewem celują w odbiorcę w wieku przedszkolnym, wczesnej podstawówki, zaś główny bohater jak wspomniałam jest nazbyt wiekowy. Brakowało mi w książce zwykłej dziecięcej radości, przedstawiona historia, owszem pokazuje sposoby na radzenie sobie ze wzbierającą złością, ale na siłę edukuje dzieci. Gdzieś tam cały fajny pomysł został utopiony, byle tylko na siłę wskazać kluczowe elementy, reszta zaś okazała się mało istotna.

No i właśnie co z tymi sposobami na gniew…

Otóż autorka przytacza trzy sposoby - pierwszy to wyobrażanie sobie zabawnych rzeczy, drugi to spojrzenie na emocje z innej perspektywy, trzeci zaś, to wyładowanie emocji na czymś.
Co ja o tym sądzę? Dla jednych dzieci się sprawdzi, dla innych nie, trzeba sobie to przemyśleć, jednak utknęło mi w głowie dość osobliwe zdanie:

I chociaż autorka dalej rozwija temat, że nie należy niszczyć wszystkiego co jest pod ręką, dziecku może się wdrukować, że w złości może wszystko niszczyć.

Naprawdę mam ogromny problem z oceną tej książki. Wydana jest pięknie, papier matowy, dobrej jakości, ilustracje fajnie kolorystycznie, bo barwy nie biją po oczach, jednak jakość papieru sama się nie wybroni. Moim zdaniem historia jest nudnawa, przegadana i na siłę edukująca. Sposoby – to już każdy musi patrzeć pod swoje dziecko, u nas żaden się nie sprawdził. Czy polecam? Myślę, że na rynku wydawniczym znajdą się inne, lepsze historie dotyczące radzenia sobie z emocjami. W przypadku „Pana Gniewa” pomysł był dobry, wykonanie trochę gorsze.





Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl - Dziękuję :)

Almaranth, 24.10.2021