Oddech nocy recenzja

"ŚPIEWAJ MI DALEJ, MIŁY ŚMIERTELNIKU."
Inscenizacja 'Snu nocy letniej' Szekspira, w której elfy grają nie tylko śmiertelnicy. Zagubiony scenariusz wraz z bezcennymi notatkami. Kelpie, które nie chce wyjść z wanny. Zielony bursztyn w kształcie czterolistnej koniczynki, którego zdejmować najlepiej nie należy nigdy. Do tego Central Park, sama w sobie już magiczna oaza zielni w sercu Manhattanu, lecz wydarzyć się tam jeszcze może o wiele więcej...
Kelley trafiła właśnie na chwilę swojego życia. Z dublerki staje się odtwórczynią głównej roli - królową Tytanią. Cóż lepszego mogłaby wpisać do swoje CV po ukończeniu szkoły teatralnej jak nie występ na scenach Nowego Jorku ?
Jednak kurtyną, która pierwsza zostanie uniesiona, może być nie ta teatralna, lecz owa cienka, prawie niewidoczna, oddzielająca królestwo Faerie i świat śmiertelników.

NIM ZATRZE SIĘ GRANICA
W opowieściach o podstępnych, okrutnie pięknych i nie potrafiących kłamać przedstawicielach dworów Faerie zawsze można liczyć na dobrą akcję, wymieszanie starych legend oraz poczucia humoru. "Oddech Nocy" zabiera nas w podróż po nocnych ulicach Nowego Jorku. Historię poznajemy z punktu widzenia sympatycznej, nietuzinkowej i odważnej Kelly. Dziewczyna, nasłuchawszy się w dzieciństwie tysiąca baśni z świata nadprzyrodzonego, tak naprawdę szczerze wątpi w jego istnienie. Drugą osobą opowiadającą tą historię jest Sonny Flannery. Młodzieniec to podmieniec (dziecko wykradzione przez elfy i wychowane na ich dworze), który wraz z oddziałem patroluje raz na rok przesłony między światami. Narracja jest naprzemienna i zmienia się regularnie co rozdział, co czyni historię jeszcze bardziej atrakcyjną. Kelly i Sonny nie podejrzewają jak wiele może ich łączyć. Każde z nich bowiem tęskni za światem z którego pochodzi, ale nie dane mu było go poznać.

"Oddech nocy" to książka przepełniona akcją, która czyta się bardzo dobrze. Znajdziemy wiele zabawnych dialogów jak i lekko strasznych opowieści. Dużym plusem jest także trafne wykorzystanie "Snu nocy letniej" na potrzeby tej trylogii. Opowieść poprzedza prolog. Jest to tekst ta sprytnie skonstruowany i dobre wybrany, że przez całą historię podejrzewałam o najgorsze nie tych co trzeba! Jedynym minusem może być fakt, że czasem akcja przyśpiesza aż zbyt bardzo przez to zostaje pomniejszony opis danej sytuacji i towarzyszącej jej napięcie. Mimo tej wady jest to jedna z lepszych powieści opowiadających o walce dworów Fearie.
Uwielbiam wróżki pani Marr, zakochałam się w "Żelaznym Królu" i także ta opowieść mnie do siebie przekonała. Spodoba się zarówno fanom tego gatunku jak i tym, którzy nie mieli z nim jeszcze styczności, stanowi bowiem świetne wprowadzenie w ten piękny, magiczny lecz także okrutny świat magii, o którym zdarza się zapominać, ale jednocześnie on nie zapomina tak łatwo o nas.
Z prawdziwym zniecierpliwieniem wyczekuję następnego tomu.