Nikt, tylko my recenzja

Do napisania recenzji "Nikt, tylko my" autorstwa Laure van Rensburg zabierałam się niecałe dwa tygodnie, jednak zarówno tuż po przeczytaniu tej historii ja i teraz, dalej nie wiem, co o niej myślę. Miałam nadzieję, że kolejne dni trochę mi rozjaśnią w głowie i pomogą ocenić debiut van Rensburg, ale tak się niestety nie stało.
Muszę przyznać, że do sięgnięcia po tę książkę zachęciła mnie jej piękna, intrygująca okładka i wzięłam ją tak naprawdę w ciemno, dopiero w domu zapoznając się z opisem. Profesor i studentka, romantyczny wyjazd w odludne miejsce, zemsta, a to wszystko zamknięte w moim ulubionym gatunku, czyli thrillerze psychologicznym. Byłam wniebowzięta i liczyłam na naprawdę wiele!
W końcu dostałam historię, w której nie ma setki różnych postaci, nic nie wnoszących do fabuły, bo "Nikt, tylko my" tworzą tak naprawdę tylko Ellie i Steven. Dwójka bohaterów, jedno miejsce akcji, naprawdę ciężko tutaj coś zepsuć i można bez problemu skupić się na psychice postaci, jednak coś mi tutaj i tak nie zagrało.
Ta historia mnie po prostu... Nudziła. Przez pierwsze pięćdziesiąt stron autorka pokazywała nam wielką miłość, nie dając nawet przez moment odczuć, że coś jest na rzeczy, a później zrzuciła wielką bombę, wywracającą wszystko do góry nogami. Jakoś ani trochę w to wszystko nie uwierzyłam i przez to nie mogłam się wczuć w tę historię. Myślałam, że w momencie, w którym rozpocznie się ta oczekiwana przeze mnie zemsta, cała akcja ruszy z kopyta, ale tak się nie stało.
Choć opisywane wydarzenia mogłyby wciągnąć i przyspieszyć u czytelnika bicie serca, to w moim przypadku tak się nie stało i czytałam o tym wszystkim bez większych emocji, podejrzewając jak to wszystko się skończy.
A najzabawniejsze w tym wszystkim jest to, że autorka tą złą postać stworzyła w taki sposób, że to jej bardziej kibicowałam, pomimo tego, co zrobiła.
Nie chcę zbyt wiele tutaj pisać, żeby nie robić spojlerów, ale uważam, że to wszystko było źle poprowadzone. Skoro jedna postać jest tą złą, to czytelnik powinien też to czuć, a osobiście to osobę, która się mściła miałam momentami za niepoczytalną.
Książka porusza poważny problem, ale jest on przedstawiony w sposób, który ani trochę mi nie odpowiada.
Jeżeli chodzi o plusy, to zdecydowanie jednym z nich jest nim styl autorki. Przyjemny i obrazowy, czyli to, co lubię. Samo miejsce akcji, także robi wrażenie, bo akurat opisy uczuć i krajobrazów wychodzą Laure van Rensburg naprawdę dobrze.
Relacja Elle i Steva jednak mnie nie kupiła, tak samo jak przeszłość bohaterów. Uwierzyłam w ich miłość, ale nie w to, co się działo później.
Reasumując, jest to raczej spokojny thriller, w którym nie dzieje się bardzo dużo, a akcja toczy się powoli. Jeżeli interesują Was motyw zemsty, problemów z przeszłości i wykorzystywania seksualnego, to może to być pozycja dla Was. Ja jednak oczekiwałam po niej więcej.