Ciemność recenzja

Po doskonałej ,,Szczelinie'' i jeszcze lepszym ,,Strachu'' poprzeczka, którą postawiłam ,,Ciemności'' zawisła dość wysoko, nie przeczę. Niestety, trzecia powieść Kariki totalnie mnie rozczarowała. I tym razem nawet nie chodzi o niestrawnego głównego bohatera - chodzi o to, że jako horror (i szerzej: jako powieść psychologiczna) ,,Ciemność'' jest oklepana i wyślizgana jak świeżo przygotowane lodowisko pod Urzędem Miasta.

I żeby nie było, ja doskonale rozumiem, że powieści gatunkowe opierają się, opierały i będą się opierać na pewnych schematach. Niestety, w pewnym momencie u każdego czytelnika/widza/odbiorcy nastąpi swojego rodzaju przesyt - nastąpi sytuacja, w której schemat wyprzedzi fabułę. I już. W ten sposób zamordowany zostanie cały suspens, napięcie pójdzie w długą i jedyną motywacją do czytania (czasami niewystarczającą) będzie chęć przekonania się, czy nasze domysły są słuszne.
Często będą.

W takiej sytuacji wypadałoby stworzyć bohatera, który z jakiegoś powodu okaże się na tyle ciekawy, że czytelnik się z nim utożsami albo po prostu będzie żywił wobec niego jakieś emocje. Dobre, złe, nieważne, byleby trzymały go przy fabule. I tak, Igor ze ,,Szczeliny'' był dla mnie postacią bardzo denerwującą. Kimś, kto doprowadzał mnie do szału ale mimo wszystko chciałam wiedzieć, jak książka się skończy.
Jożo ze ,,Strachu'' wzbudził we mnie coś na kształt uczuć opiekuńczych - nic tylko chłopaka przytulić, poklepać po plecach i zapewnić, że wszystko się dobrze skończy.
Jeśli zaś chodzi o bohatera ,,Ciemności''... Bohater ,,Ciemności'' był po prostu nijaki. Rozmemłany. Rozsmarowany. Jego najbardziej charakterystyczną cechą było użalanie się nad sobą. Nie pomogło nawet podsuwane przez autora podejrzenie, że facet znajduje się w toksycznym, przemocowym związku. W normalnych warunkach bym mu współczuła, ale postać stworzona tym razem przez Karikę była tak jednowymiarowa, że nie byłam w stanie wzbudzić w sobie wobec niej jakichkolwiek uczuć. Serio. Ten bohater nawet mnie nie denerwował. Nudził tylko.

I tak oto czytałam, i czytałam, i czytałam. I słowa, słowa, słowa przelatywały mi przed oczami. I dreszczu nie czułam żadnego, ciekawości też nie. Obrzydzenie i rozczarowanie, kiedy przyszło do sceny a'la gore. Chociaż muszę oddać też sprawiedliwość ,,Ciemności'' - pod koniec trochę zainteresowałam się tym, w jaki sposób autor wyjaśni swój wielki pomysł. No i cóż, byłam całkiem blisko.

Mam nadzieję, że kolejne książki Kariki będą lepsze. Bo ta była naprawdę daleka od ideału.