Wójt. Jedziemy z frajerami! Całe moje życie recenzja

Autobiografia niedawno zmarłego trenera futbolowego, twórcy niezapomnianej frazy „Kasa, misiu, kasa”, który motywował swoich zawodników do gry innym znanym hasłem: „Kiełbasy do góry i golimy frajerów!” Największy i jedyny sukces osiągnął gdy prowadzona przez niego młodzieżowo-olimpijska reprezentacja Polski zdobyła srebrny medal na olimpiadzie w Barcelonie w 1992 r.

Z okładki patrzy facet z obrzękłą twarzą, a ze środka wyłania się obraz bufona, ostro pijącego wulgarnego cwaniaczka i chama, który bardzo lubi pieniądze. Książka pełna jest przekleństw, słowa na k, ch, p, znajdujemy na każdej stronie. Ja rozumiem, że szatnia piłkarska to nie Wersal, ale ten gość klnie przez cały czas, jakby mieszał życie z szatnią. Myślę, że chciał w ten sposób pokazać, jaki on to macho jest, a wypada to po prostu żałośnie i gówniarsko. Poza tym to zwyczajny cham, i ze swoim chamstwem się obnosi, mówi na przykład do swojego asystenta: „Edziu, ty jesteś miękkim ch.. robiony”.

Nie znajdziemy w tej książce rozważań taktycznych, dyskusji o systemach 4-2-4 lub 4-3-3, jego system to było motywowanie zawodników (wspomniane: golimy frajerów...), poza tym uczy ich jak faulować, i grać twardo. Jego odprawa przed meczem z Anglią gdy trenował reprezentację Polski: „Macie tych fiutów zaj...ć!”, poza tym każe Tomaszowi Iwanowi opluć Beckhama. Ale gdy jego zespoły przegrywają, to zawsze winni są inni: działacze, sędziowie, zawodnicy, nigdy on sam. Jego analiza przegranego meczu ze Szwecją: „Stwarzaliśmy sytuacje, ale ci którzy je mieli, zesrali się, nasmrodzili, a na boisku pozostawiali placki jak krowy na pastwisku”. A po meczu, w szatni, zwyzywał zawodników od ostatnich.

Poza tym leje się w tej książce alkohol. Wójcik pije wszędzie i ze wszystkimi, wódka to dla niego podstawa kontaktów społecznych. Toleruje picie piłkarzy, bo „w Anglii piłkarze lubią się napić i to im nie przeszkadza”, czasami sam z nimi chleje (na Cyprze).

Sporo świadczy o środowisku piłkarskim, że taki człowiek, którego niezapomniany Kazimierz Górski nazwał Nikodemem Dyzmą polskiej piłki, przez wiele lat trenował zespoły ligowe i reprezentacyjne, no ale pewności siebie nie można było mu odmówić. Poza tym umiał załatwiać wyniki, jak sam mówi: „W tamtych czasach każdego sędziego można było przekupić”.

Książka ma swoje pozytywy: po pierwsze pokazuje w miarę prawdziwy obraz tego pana, po drugie przedstawia mocno nieciekawą prawdę o naszym środowisku futbolowym w czasach, gdy Wójcik był aktywny. Mam nadzieję, że w polskiej piłce jest teraz inaczej, lepiej, ale w naszym futbolu niczego nie można być pewnym...