Życie Violette recenzja

Nie sposób przeczytać wszystkich książek. Trzeba zrobić jakąś selekcję. Gdy w Polsce ukazała się powieść francuskiej pisarki "Życie Violette ", zwróciłam na nią uwagę, ale nie umieściłam jej na swojej półce "do przeczytania ". Dopiero teraz, gdy LC uznało ją za godną nominacji na najlepszą powieść z gatunku literatury pięknej, postanowiłam nadrobić zaległości.

Powieść ma ogromną rzeszę czytelników i bardzo dobre opinie. Według mnie słusznie. Choć początkowo, trudno było mi się na niej skupić, a to za sprawą wymienianych imion, nazwisk i dat, to z czasem przestało mi to przeszkadzać. Lektura, wydawać by się mogło nudna, o życiu bardzo przeciętnej i skromnej kobiety, której od chwili narodzin, życie nie rozpieszczało.

" Na­zy­wam się Vio­let­te To­us­sa­int. Byłam dróż­nicz­ką, a teraz je­stem do­zor­czy­nią na cmen­ta­rzu.[...]. Każdy mój dzień to pre­zent od nie­bios. Tak też sobie mówię co­dzien­nie rano, gdy otwie­ram oczy. Byłam bar­dzo nie­szczę­śli­wa, za­ła­ma­na nawet. Nie ist­nia­łam. W środ­ku pust­ka. [...] Ale po­nie­waż nigdy nie mia­łam skłon­no­ści do dra­ma­ty­zmu, po­sta­no­wi­łam, że tak dalej być nie może. To nie­szczę­ście musi się prze­cież kie­dyś skoń­czyć. [...] Życie za­czę­ło się dla mnie bar­dzo źle. Uro­dzi­łam się jako X w Ar­de­nach, [...] W dniu, w któ­rym się uro­dzi­łam, nie wy­da­łam z sie­bie głosu. Odło­żo­no mnie na bok ni­czym pacz­kę. Waga: dwa ki­lo­gra­my sześć­set sie­dem­dzie­siąt gra­mów, brak znacz­ka, brak ad­re­sa­ta. Tak cze­ka­łam, aż wy­peł­nio­ne zo­sta­ną pa­pie­ry ad­mi­ni­stra­cyj­ne po­trzeb­ne do zgło­sze­nia, że ode­szłam, zanim się po­ja­wi­łam. Na­ro­dzi­ny mar­twe­go dziec­ka, bez życia i bez ro­dzi­ny. Aku­szer­ka mu­sia­ła mi na­pręd­ce zna­leźć ja­kieś imię, żeby móc coś wpi­sać do pa­pie­rów, wy­bra­ła więc Vio­let­te. Po­ło­żo­no mnie na ka­lo­ry­fe­rze. Skóra się roz­grza­ła. Łono matki, która mnie nie chcia­ła, mu­sia­ło mnie zmro­zić. Cie­pło przy­wró­ci­ło mi życie. "

Tak zaczęła się historia głównej bohaterki. Później, Domy Dziecka i rodziny zastępcze. W końcu, gdy nie miała jeszcze ukończonych osiemnastu lat zaszła w ciążę.

Życie dziewczyny nie było usłane różami, ale ona zahartowana przez los, nie narzekała. Powieść czasami smutna, czasami optymistyczna. Ukazująca, zarówno historię Vio­let­ty jak i jej rodziny, ale również ludzi, którzy stanęli na jej drodze.

Książka, obok wątku obyczajowego, ma mocno zarysowane cechy dramatu, oraz kryminału. To on w końcowych rozdziałach zdominował powieść. Jednak te wydarzenia traktowane są bardziej w kategoriach tajemnicy, o której nikt nie chce mówić, a w której sąd wydał wyrok.

Niezwykła opowieść, snuta powoli, bez zbędnego pośpiechu, ale zapadająca bardzo mocno w serce i umysł czytelnika. Mnie wzruszyła i zmusiła do refleksji.

Powieść napisana świetnym językiem, ale niosąca ogromny bagaż emocjonalny. Uważam, że jest to lektura, koło której nie powinno się przejść obojętnie. Polecam i zachęcam do przeczytania.