Podpis mordercy recenzja

"Kto powiedział, że każdy morderca opowiada zbrodnią jakąś historię? Nie, nie jakąś, tylko swoją".


"Zimowy morderca", czyli pierwszy tom serii kryminalnej stworzonej piórem Krystyny Kuhn – wywarł na mnie bardzo dobre wrażenie, powodując przeświadczenie o równocześnie dobrych, kolejnych częściach tego cyklu. Drugi tom, podobnie jak pierwszy posiadający w tytule słowo "morderca", z jeszcze mocniejszym akcentem pokazuje do jakich okrucieństw zdolny jest owładnięty obsesją umysł. To niewątpliwie powieść kryminalna przeznaczona dla czytelników o mocnych nerwach.

Krystyna Kuhn, to urodzona w 1960 r., będąca przedostatnim dzieckiem z ośmiorga rodzeństwa - niemiecka pisarka. Od 1998 r. znana głównie z thrillerów dla młodzieży. Autorka ukończyła slawistykę, germanistykę i historię sztuki. Prywatnie szczęśliwa żona i matka, mieszka w pobliżu Frankfurtu nad Menem.

Mija rok od wydarzeń opisanych w "Zimowym mordercy". Prokurator Miriam Singer i komisarz policyjny Henri Liebler przeżywają pierwszy, poważny kryzys w ich związku. Tymczasem, dochodzi do makabrycznej zbrodni, w której zostaje zamordowana czeska tancerka – Heleba Baarová. Zamordowana w bestialski sposób - wychłostana na śmierć. Bohaterowie, pomimo osobistych problemów zaczynają prowadzić śledztwo. Gdy pojawia się druga ofiara – zamknięty w klatce i zagłodzony na śmierć student, rozpoczyna się wyścig z czasem. Osoba, która łączy zamordowanych ludzi to profesor specjalizujący się w twórczości Kafki. Kluczem do rozwiązania zagadki okazuje się natomiast nieznany dotychczas rękopis pisarza.

"Podpis mordercy" to druga powieść kryminalna, czytana przeze mnie w ostatnim czasie, której fabuła nawiązuje do znanej na całym świecie postaci świata literackiego. Rafael Estrada w swojej książce nawiązywał do Nabokova, a Krystyna Kuhn do Franza Kafki. Muszę przyznać, że płaszczyzna opierająca się na różnego rodzaju domniemaniach na temat życia i kondycji psychicznej literatów, których twórczość znają czytelnicy na całym świecie - zwyczajnie mnie pociąga i zaciekawia. Szeroko wyeksponowane nawiązania do twórczości Kafki, różnorakie kontrowersyjne tezy, jakie pojawiają się w trakcie prowadzonego przez bohaterów śledztwa, intrygują i skłaniają do poszukiwań jak największej liczby informacji na temat autora "Procesu". To arcyciekawa wędrówka literacka, którą zafundowała swoim czytelnikom niemiecka pisarka. Wędrówka, która mnie porwała i wciągnęła do ostatniej strony.

Krystyna Kuhn dość obszernie rozbudowała wątek życia osobistego Miriam i Henriego, i muszę tutaj przyznać, że po lekturze pierwszej części – właśnie takiego zabiegu się spodziewałam. Autorka dość zgrabnie rozbudowała profil psychologiczny pani prokurator, pokazując jej lęki, fobie i strach, który nadal jej nie opuszczał. Dylematy bohaterki dotyczące posiadania rodziny i ustabilizowanego życia – stały się kwestiami, które sama starałam się rozstrzygać. W pewnym momencie, czytelnik jest nawet w stanie identyfikować się z Miriam, co niewątpliwie wpływa na odbiór kreacji tej postaci. To, co jest również ważne, to fakt, iż autorka nie zachwiała równowagi pomiędzy warstwą kryminalną, a psychologiczną – dość zgrabnie budując fabułę w oparciu o obydwie te płaszczyzny.

Intryga kryminalna powiązana bezpośrednio z inspiracją twórczości Franza Kafki, okazała się z jednej strony otoczona dosadnymi opisami okrucieństwa, jakiego na swoich ofiarach dopuszczał się poszukiwany morderca (opisy, które wytrzyma czytelnik o nerwach ze stali), a z drugiej mocno zagadkowa, gdyż do końca nie wiedziałam, kto posiada tak chory umysł, by czynić taką krzywdę niewinnym ludziom. Wraz z Miriam i jej partnerem życiowym, prowadziłam śledztwo, by schwytać mordercę - to lubię w dobrych kryminałach.

"Podpis mordercy" to osadzony w nieco mrocznym klimacie kryminał, z dobrze rozbudowaną warstwą psychologiczną. Nie musicie oczywiście czytać pierwszego tomu serii, jednak jest to przeze mnie zalecane. W książce Krystyny Kuhn znajdziecie wszystko, co winna posiadać powieść kryminalna, a do tego swoisty smaczek literacki pod postacią Franza Kafki urozmaica jej lekturę. Zachęcam do przeczytania.