Kontener recenzja

Kryminał fińskiej pary autorów zaczyna się intrygująco, oto w pierwszej scenie mamy błąkającego się po mieście kompletnie pijanego mężczyznę w drogim garniturze, to jego kolejny dzień ciągu alkoholowego. W kolejnej scenie mamy scenę z rozprawy o zabójstwo, sprawcą jest młody mężczyzna, wywodom sądu i wyrokowi przysłuchuje się kobieta w przebraniu. Wreszcie przechodzimy do głównego wątku, oto na posesji jednej z najbogatszych fińskich rodzin biznesowych o nazwisku Lehmusoja znaleziono kontener z martwą kobietą w środku, kobieta została utopiona, bo do kontenera wtłoczono pompą wodę morską. Śledztwo prowadzi komisarz Paula Pihaja, bohaterka cyklu powieści Ollikainen, mając do pomocy paru policjantów o trudnych do zapamiętania nazwiskach. Pani komisarz ukrywa mroczną tajemnicę w swoim życiorysie, pod koniec książki dowiadujemy się, o co chodzi.

Bardzo szybko okazuje się, że trop prowadzi do Afryki, bo rodzina Lehmusoja prowadzi na tym kontynencie, a konkretnie w Namibii, duże interesy, a zamordowana kobieta pochodziła z tego kraju, poza tym adoptowany nastoletni syn państwa Lehmusoja imieniem Freddy również pochodzi z Namibii.

A potem akcja jeszcze się rozkręca, mamy porwanie i powolne odkrywanie brudnych tajemnic rodziny Lehmusoja. I jeszcze dosyć ważną rolę w książce pełni awangardowy artysta plastyk, który używa kontenerów w swoich instalacjach. W ogóle kontenery, ten symbol globalizacji i genialny wynalazek, dzięki któremu można przesłać dowolny towar z jednego krańca ziemi na drugi, pełnią w książce dosyć istotną rolę.

Napisane to dosyć sprawnie, ale książce brakuje tempa, rzecz cała ciągnie się zbyt ospale, w sumie to typowe dla kryminałów skandynawskich. Z drugiej strony brakowało mi tła obyczajowego czy psychologicznego, bo wątek kontenerowy wydaje mi się dodany nieco na siłę. No cóż, wśród wielkiej masy kryminałów pochodzących z tego regionu pojawiają się rzeczy słabsze, ta pozycja właśnie do nich należy. W sumie to niezła rozrywka, ale zapomina się o niej zaraz po przeczytaniu/przesłuchaniu.

Słuchałem audiobooka w dobrym wykonaniu Kamila Prubana.