Odrobina czarów recenzja

Kiedy rodzinna klątwa została przełamana Betty, Felicity oraz Charlie Wspaczne pomagają Babuni w Kieszeni Kłusownika porządkując gospodę przed wystawieniem jej na sprzedaż. Cała familia snuje plany o opuszczeniu ponurej Wronoskały, która do tej pory była ich więzieniem. Dziewczynkom marzą się wspaniałe przygody i upragniona wolność - możliwość udania się dokądkolwiek i kiedy tylko o tym zapragnął.
Jednak niespodziewaną przygodę przynosi ze sobą mała dziewczynka, która okazuję się być uciekinierką z Udręki. Gdyby tego było mało Błądka potrafi oswajać bagienne ogniki. Mała sierota znaleziona nocą na podwórku przysparza wiele kłopotów, które lawinowo doprowadzają do kolejnych katastrof. Ogromne nieporozumienie doprowadza do zniknięcia najmłodszej z sióstr, Charlie. Betty wraz Felicity i Błądką ruszają w pogoń za porywaczami mając za drogowskaz jedynie drobne poszlaki. Znika również Babcia, która mogłaby być wyjątkowo pomocną dłonią w tak dramatycznej sytuacji.
Dziewczęta stają przed nowym wyzwaniem, a przygoda na którą nie miały wpływu porywa ich na nieznane wody i tajemnicze wyspy, o których istnieniu nie miały pojęcia. Jedynie odrobina czarów jaką dysponują jest w stanie je ocalić.

Na skaczące kawki i stado wścibskich srok, ależ to była przygoda!
Szalone pościgi, straszni piraci, wszędobylskie duchy, niesamowite czary, tajemnicze skarby, stare legendy i artefakty... Moje dziecięce serducho radowało się z tej szalonej wyprawy na jaką zabrały mnie Betty, Fliss oraz Charlie. Mimo, że nie liczę sobie nastu lat, książka Michelle Harrison wywołała we mnie tak ogromną lawinę pozytywnych emocji, że nie miałam ochoty kończyć lektury.

Dawno nie czytałam powieści, która daje takiego energetycznego kopa, że czytelnik ma wrażenie iż przenoszenie góry to pestka. Marazm dnia codziennego zostaje zastąpiony najprawdziwszą magią.

Jak ćma lgnąca do światła tak ja, lgnęłam do tej odrobiny czarów, która pojawia się w książce i nie mogłam się po prostu od niej oderwać!

Inspirująca odwaga Betty, rozsądek Fliss, Charlie... i jej wieczny głód. Poczułam ogromną nić porozumienia z tą bohaterką, bo mam tak samo!

To nie jest tak, że my chcemy - my musimy brnąć w tą przygodę, bo jesteśmy najzwyczajniej w świecie zaczarowani słowem. Rad nie rad - czytać trzeba. Przygoda wzywa.

Tylko w bajkach i baśniach największe zło zostaje wybaczone bądź pokonane wspólnymi siłami. Książki pisane w taki sposób w jaki uczyniła to Michelle Harrison mają tą wspaniałą moc przekazywania ważnych treści młodym rozmarzonym głowom. Mimo starszego wieku wprost uwielbiam książki dla dzieci. Za ich prostotę, za ten ich hipnotyzujący czar opowieści, za bohaterów twardszych od stali i odważniejszych od najgroźniejszych bandytów. Tylko dzieci są w stanie w tak ujmujący sposób pokazać jak piękny jest świat i jak my dorośli mało dostrzegamy, przez swoje zabrudzone codziennością okulary.

Nie inaczej jest w przypadku "Odrobiny czarów". Szaloną przygodę sióstr Wspacznych jeszcze długo będę wspominać. A jest naprawdę co. Akcja goni akcję, co chwilę uspokajamy serce, bo wyczyny młodych bohaterek powodują jego ostrą palpitację. Powieść jest napisana wyjątkowo przystępnym językiem, historia dziewczynek płynnie przepływa przed naszymi niespokojnymi oczami. I czy nie o to chodzi w książkach dla dzieci? By rozbudzały ich wyobraźnie i w przejrzysty sposób przypominały o tych najważniejszych wartościach? O rodzinie, o mocy przyjaźni, o wybaczaniu, o wytrwałości w działaniu, o byciu sobą i o marzeniach.

Genialna i arcy-piękna przygoda dla małego i dużego spragnionego magii ducha.
Z przyjemnością wsiadłam z siostrami Wspacznymi na Magiczny Sakwojaż by ruszyć w szaloną podróż po niespokojnych wodach i niewidzialnych wyspach.
No i jak? Macie ochotę poczuć tę odrobinę czarów i pomóc Fliss, Betty oraz Charlie?

Nie pożałujecie.

Lektura wprost idealna na te pochmurne, mgliste i apatyczne dni - ożywcza dawka przygody zbudzi nie jedno zasnute jesienną chandrą serce.