Krwawe róże recenzja

Po lekturze „Kolekcjonera Motyli”, który bardzo przypadł mi do gustu, długo czekałam na coś nowego tej autorki. Moja początkowa euforia była zgubna, bo wraz z nachodzącą każdą, kolejną, przeczytaną stroną moje rozczarowanie rosło. To ta sama Hutchison, która zachwyciła mnie w swoim debiucie? Jakoś nie chciało mi się wierzyć, że w rękach trzymam nową powieść TEJ SAMEJ Dot.

Chavi została zamordowana z rąk psychopatycznego, seryjnego zabójcy, który nigdy nie został ujęty. I gdy kolejne martwe dziewczyny zostają odnajdywane w kościołach, młodsza siostra Chavi regularnie otrzymuje kwiaty od nieznanego mężczyzny. FBI podejrzewa, że teraz morderca zaczął tropić Priyę i nie odpuści, dopóki jej nie dopadnie. W międzyczasie nastolatka otrzymuje list, a nadawcą jest jedna z ocalałych Motyli seryjnego zabójcy zwanego Ogrodnikiem.

Sama książka została świetnie napisana, jednak to nie wystarcza. Pani Hutchison powinna nie słuchać rad udzielanych przez jej znajomych, bo pomysł, aby ponownie wskrzesić bohaterki, czyli „Motyle” z poprzedniej części był według mnie nietrafiony. Chciałam spytać „Co ma piernik do wiatraka?!”. To właśnie ta historia nudnych wywodów i usypiających wspominek nastolatki mnie tak rozczarowała; a dołączając do tego ocalałe z „Ogrodu” – to już wystarczająco za dużo. Więc pomimo, iż bardzo cenię sobie tę panią, to moja ocena nie będzie wysoka.

„Moja mama powiedziała kiedyś, że żałuje, że ludzie mogą umrzeć tylko raz, jednym z jej największych marzeń jest znaleźć człowieka, który ściągnął na nas ten koszmar, i zabić go jeden raz, drugi, trzeci… po razie za każdą zamordowaną dziewczynę i jeszcze raz, za nas.”