Niewidzialny most recenzja

Julie Orringer zabiera swoich czytelników w nieco nostalgiczną, bardzo bolesną podróż do niezbyt odległej przeszłości. „Niewidzialny most” to przejmująca powieść opowiadająca o życiu młodego mężczyzny, którego marzenia zostały zniszczone przez nadejście II wojny światowej.

Andras Lévi to dwudziestodwuletni Węgier żydowskiego pochodzenia. Mężczyznę poznajemy w przededniu jego wyjazdy do Francji. Andras to utalentowany rysownik, który dzięki otrzymanemu stypendium dostaje szansę odbycia studiów architektonicznych. Jest rok 1937, w Europie wzmagają się antysemickie nastroje, atmosfera staje się coraz bardziej napięta. Zbliża się wojna, w której życie stracą miliony ludzi. Orringer nie uprzedza jednak faktów, bohaterowie „Niewidzialnego mostu” prowadzą normalne życie: studiują, nawiązują przyjaźnie, zakochują się, zakładają rodziny. Przyszłość Andrasa i jego przyjaciół jest pełna perspektyw, a przynajmniej tak myślą bohaterowie.

Powieść została podzielona na pięć części. Pierwsze trzy to opowieść o życiu Léviego we Francji. To historia o tym, jak młody Żyd radzi sobie z przeciwnościami losu, jak zakochuje się na zabój w starszej od siebie kobiecie po przejściach i jak walczy o to uczucie. Narracja prowadzona jest niespiesznie. Orringer daje czytelnikowi czas, by poznał głównego bohatera, jego przyjaciół i rodzinę, by związał się z nimi emocjonalnie. Dwie ostatnie części opowiadają o losach Andrasa i jego rodziny w czasie wojny.

Po dwóch latach życia we Francji Lévi zostaje zmuszony do przerwania studiów i powrócenia na Węgry, ukochana kobieta jedzie razem z nim. Andras zakłada rodzinę, ale jego szczęście nie trwa długo. Mężczyzna i jego bracia zostają wcieleni do przymusowego batalionu pracy – Munkaszolgálat. Rodzina zostaje rozbita. Wraz z rozwojem wojny oddziały pracy zostają przenoszone coraz bliżej linii frontu, nie wszyscy powrócą do domu żywi.

„Niewidzialny most” jest wzruszającym i smutnym utworem wpisującym się w nurt literatury wojennej. Orringer napisała piękną opowieść, sagę rodzinną wyciskającą czytelnikowi łzy z oczu. Dopełnieniem tej cudownej, ale gorzkiej i rozrzewniającej historii jest wiersz „Wszelki wypadek” Wisławy Szymborskiej zamieszczony na końcu powieści. Utwór polskiej noblistki stanowi trafną puentę powieści Julie Orringer.

Książkę polecam czytelnikom, którzy poszukują dobrej, pięknie napisanej literatury poruszającej poważną problematykę.