Niewidzialny człowiek recenzja

Wszyscy zainteresowani książka doskonale już wiedzą, że jest to powieść o pewnym naukowcu, który w wyniku prowadzonych przez siebie badań stał się niewidzialny i przemieszcza się po kraju ukrywając się pod kapeluszem i płaszczem. Ale co poza tym?

Poza tym, jest to historia obłędu i zatracenia się w dążeniu do postawionych przed sobą celów. Jest to opowieść o człowieku, który tak bardzo chciał dokonać czegoś wielkiego, że nie zauważył kiedy stał się potworem. Jego ciało przestało być widoczne, ale zgubiła się też po drodze jego ludzka twarz i ludzkie odruchy. Omamiony chęcią odkryć umysł podpowiadał rozwiązania trudne do zaakceptowania nie tylko w dzisiejszym świecie. Eksperyment się udał, ale nie udało się zachować choćby krztyny empatii dla drugiego człowieka.

Jest to również opowieść o tym, że czasem rzeczy łatwo wymykają się nam spod kontroli i że nie możemy do końca przewidzieć wszystkiego. Autor eksperymentu stał się jednocześnie jego sprawcą i ofiarą. Określone sytuacje, których nie przewidział wrzuciły go w wir wydarzeń, z których nie było dobrego wyjścia. Sam się zapędził w kozi róg.

Znajdziecie też tutaj elementy świadczące o uniwersalności ludzkich cech i dążeń. Jest strach przed obcym (niewidzialnym), jest chciwość i bezwzględność, jest ciekawość i dążenie do okrywania nieznanego, jest wyzbycie się wartości i pogarda dla innych. Czy na podstawie tego krótkiego akapitu można się domyśleć, że chodzi o powieść z końca XIX wieku a nie z początku XXI?

Wszystko wygląda kusząco. Dlaczego zatem tylko 6 gwiazdek, czyli w mojej nomenklaturze ocena z kategorii przeciętnych? Książka na początku nie wzbudziła we mnie żadnych emocji – ani zainteresowania, ani znudzenia, ani złości. Zupełnie nic. Zaczęłam wpadać w panikę kiedy mój czytnik pokazywał, że za mną już 42% książki, a ja nie miałam cienia pomysłu jak napisać recenzję. Zwykle podczas czytania przychodzą mi do głowy różne pomysły, z których później korzystam przy pisaniu recenzji lub opinii, ale tym razem wszystko spłynęło po mnie jak po kaczce. Nie wiem czy pomogło mi odłożenie książki na kilka dni, czy to była kwestia stępienia umysłu stanem epidemii i nieustającą pracą zdalną czy zwyczajnie nastąpił moment „akcja się rozkręciła”, ale doczekałam się wreszcie chwili kiedy książka zwyczajnie mnie wciągnęła i doczytałam do końca w prawdziwą przyjemnością. Nie było tu opisów potworów, nie było zakopywania ludzi żywcem w ziemi, ale z każdej strony czuć było napięcie i powiew grozy. Moja ocena byłaby wyższa gdyby nie problem z pierwszą połową powieści.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl