Oddech recenzja

Nieszablonowa, fascynująca, przerażająca.

Kiedy myślę o debiucie Niny Igielskiej mam potężny mętlik w głowie. Po skończeniu i odłożeniu "Oddechu" na półkę poczułam pustkę. Bo to, co z początku rozpoczynało się niewinnie, okazało się mieć drugie dno. Głębokie i bardzo muliste. Czytanie przypominało stąpanie po bagnach, z każdą kolejną stroną wciągało co raz głębiej. Choć to historia, którą można przeczytać w jeden wieczór, to co po sobie pozostawi, zostaje w nas na zdecydowanie dłużej.

Niepozorne spotkanie cenionego, choć kontrowersyjnego, profesora z fanką, przeradza się w opowieść o zemście, która zaczyna i kończy się w pewną mroźną, zimową noc. To opowieść o prawdzie i postrzeganiu rzeczywistości. Pełna filozoficznych rozważań, które nie tylko mają skłonić czytelnika do refleksji, ale także zmusić do rozmowy. Ta nietuzinkowa, hermetyczna i duszna historia przypominała zabawę w kotka i myszkę z czytelnikiem. Choć sama w sobie ani odrobinę zabawna nie była. Nietuzinkowy okazał się też język powieści. Oryginalny, niemalże poetycki, przypominał szachową rozgrywkę między bohaterami.

Jak zaczarowana śledziłam tę historię, wciąż ze ściśniętym żołądkiem. Autorka wielokrotnie wodziła mnie za nos, utwierdzając w przekonaniu, że niczego nie można być pewnym. Kazała wątpić, nie pozwalała ufać. Aż w końcu pozostawiła w kulminacyjnym momencie, przerywając historię jakby spuszczeniem kurtyny.

To niesamowita historia, choć trudna i nie dla każdego. Ważna, poruszająca problem, który od razu kojarzy się z "Lolitą" Nabokova. Zresztą sama autorka w posłowiu wspomina, że "Oddech" ma być próbą oddania bohaterce głosu. Czy spełni swoje zadanie? Mam szczerą nadzieję, że tak się stanie. Jak dotąd w literaturze spotkałam się jedynie z romantyzowaniem uczucia jakim uczeń darzy swojego mistrza. W swoim debiucie Nina Igielska przedstawia brudną prawdę. Obdartą z sentymentów, ukazującą jak nawet chwilowa relacja, która nawiązała się między bohaterami, może nieść tragiczne skutki w przyszłości.