Pod Czerwonym Aniołem recenzja

Święta Bożego Narodzenia spędzone w górskim pensjonacie, ogrom śniegu, niewielu gości, czyż może być coś wspanialszego w tym magicznym czasie? Zapowiada się fantastyczny, spokojny czas świętowania dla wszystkich gości. Aż do znalezienia pierwszego trupa... a później kolejnego i kolejnego... Świetny pomysł na komedię kryminalną, a jednak czegoś mi zabrakło.
Naprawdę nie wiem, co mnie ciągnęło do zakończenia, bo powinnam przestać ją czytać po pierwszych 50ciu stronach. Akcja rozwleczona, w zasadzie nic się nie działo, ot, odnajdywano kolejne zwłoki..... Jednak nie znając twórczości Alka Rogozińskiego, dałam szansę tej książce, bo pełne zachwytu opinie mnie skusiły. Duże rozczarowanie. Kryminalnie było, ale bez polotu, szybko zorientowałam się o co chodzi w całej fabule i kto odpowiada za morderstwa. Czy było śmiesznie? Momentami, naprawdę tylko momentami i było tego naprawdę mało. Bohaterowie nijacy, bez charakterystyki. Chciałam choć jedno słowo, zdanie, żebym dopowiedziała sobie jacy są bohaterowie, co nimi kierowało. W związku z tym jedynie trzech udało mi się sportretować. Stefania, gadatliwa starsza pani, jaką każdy ma w swoim otoczeniu (jestem o tym wręcz przekonana). Swoim sposobem bycia i ciągłym mówieniem zaznacza swoją obecność, bo w dzieciństwie nikt jej nie słuchał, a jej potrzeby nie były zaspokajane. Renata i Marek, małżeństwo z odchowanymi już dziećmi. Marek despota, zagubiony w swoich własnych oczekiwaniach, całkowicie kontrolujący żonę. Renata, cicha, uległa, aż miarka się przebrała... do czego zdolna jest kobieta latami dręczona psychicznie przez męża? Niestety nic Was tu nie zaskoczy, ale przekonajcie się sami.
Cieszę się, że nie przeczytałam tej powieści w święta. W 2022 roku miałam ogromne szczęście do czytanych historii i mówi się, że „jaki początek Roku, taki cały rok”. Mam nadzieję, że jeśli chodzi o powieści to się nie spełni w moim przypadku. Naprawdę starałam się wyłuskać coś z tej powieści, odnaleźć drugie dno, wyczytać wartościowe treści między wierszami, niestety nic nie znalazłam. Miałam wrażenie, że cała treść sztucznie rozwleczona a zakończenie.... już brakło na nie czasu. A odpowiedź na tezę "stare grzechy rzucają najdłuższe cienie" nie przekonała mnie w tym wydaniu. Oceniam tę książkę tylko na podstawie Stefanii, bo ta kobieta i dialogi z nią związane naprawdę były zabawne.